Nga Edison Ypi
Sa kohë dashuria ekziston, Zotin e besojnë, sytë u mbushen me lot, akullnajat nuk janë shkrirë, pyjet nuk janë sharruar, yjtë ndriçojnë, dielli ngroh, hëna frymëzon – dua.
Dua sa s’thuhet, sa s’shkruhet, sa s’pikturohet, sa s’gdhëndet, sa s’kompozohet. Kam aq ngut të dua, sa s’dua të pres të dua. Dua tani. Dua këtu. Dua kudo. Dua gjithmonë. Dua të ikurit të hapin flatrat e shpresës, lirisë, dashurisë, mëshirës, dhimbjes, rënkimit, mallit, dhe të kthehen krahëhapur duke fluturuar.
Dua shqiptarët ta dinë se kanë edhe ata me se të mburren, e kanë historinë e tyre, qytetërimin e tyre, artin e tyre, kulturën e tyre.
Dua të mos presin hënën e plotë në muzg që t’ua ndërruar ajo qeverinë, por ta ndërrojnë vetë sa herë të duan. Dua shqiptarët të rrëqethen para asaj të krisurës së vogël ku shpërthen ai zjarri i madh dhe del urtësia që zbut, nënshtrimi që fisnikëron, malli që s’vdes, universin kaotik dhe misterioz e bën po aq të rregullt dhe të qëndrueshëm, ekzistencën e mbështjell me atë eterin që jetën e bën sa të vështirë e të dhimbshme, aq edhe të kollajtë dhe të dashur. Dua shqiptarët të kenë mësuar zotësinë për tu moshuar duke mbetur fëmijë.
Dua të gjithë të dinë se të dashurosh nuk do të thotë të duash njeriun e përsosur por të duash përsosmërisht njeriun e papërsosur.
Dua shqiptarët ta kuptojnë e të mos harrojnë se në këtë botë, uria për dashuri është më e madhe se uria për bukë. Dua më mirë të qaj unë për Shqipërinë se Shqipëria për mua. Dua ata që më duan dhe i dua. Dua më tepër ata që nuk më duan. Dua të gjithë të jetojnë duke u mahnitur, duke mos mundur kurrë dot, të vështrojnë pa u tronditur, të dashurojnë pa derdhur lot.
