Çështja e teatrit s’ka lidhje fare me teatrin dhe artistët. Madje protesta e artistëve ashtu si e shtrojnë ata është e absurde dhe e padrejtë.
Nuk e imponojnë artistët se ça godine duhet t’u ofrojë shteti për teatër. Kjo është njësoj sikur punonjësit e një ministrie të ngrihen e të thonë s’na pëlqen kjo ndërtesa ku jemi, duam një pallat mbretëror në bregdet. Shteti ofron ça të ketë mundësi dhe ça t’i leverdisë. Kush do të punojë aty punon, kush nuk do shkon punon në privat.
Problemet e ligjit të jashtëzakonshëm të teatrit janë dy të tjera. E para është grabitja e pronës publike, tokës që është aty. Tjetërsim pa garë dhe me fitues të paracaktuar. Dimensioni i dytë është ai urbanistik. Prona po merret për të shkatërruar trashëgiminë historike të Tiranës dhe për të ndërtuar kulla që do e bëjnë qytetin akoma më të pajetueshëm.
Si e tillë ajo është kauzë e qytetarëve. Artistët kanë të drejtë të protestojnë po aq sa qytetarët. Nuk ka protestë s’më pëlqen kjo ndërtesa, dua atë tjetrën. Ky është absurd.
Fokusimi i gjithë kundërshtimeve tek ndërtesa e teatrit është shërbimi më i mirë që mund t’i bëhej planit për grabitjen e tokës në zonën më të lakmuar të Tiranës.
Ja u arrit marrëveshja me artistët, ja e bënë teatrin si e duan artistët, pastaj ça? Toka sërish do grabitet, ndërsa kullat sërish do ngrihen në qiell. Dhe marrëveshja me artistët do të shndërrohet në instrumentin që do i mundësojë qeverisë tjetërsimin e pronës publike pa asnjë kundërshtim nga publiku dhe pa asnjë kosto politike.
Mbrapsht, mbrapsht. Çdo gjë mbrapsht.
