Nga Raimonda Dervishi
Meqë kam kohë që po merrem me dosjet e së shkruarës, inertesivisht gjithçka e lidh me të. Teksa ndiqja kronikat e dhënies së çelësit të qytetit, së fundmi Rita Orës, nisëm të diskutonim se si e shihnim në familje xhestin simbolik.
Babi zakonisht është i gatshëm për të më sjellë në vëmendje periudha të largëta për mua, por si më i madh, kujtimet i shkojnë më larg, më thotë: “Në rininë tonë në këtë punën e dhënies së çelësit e kishim pak si pisllëk të kënaqësisë erotike. Dikur kur ndonjërit nga shokëve u iknin prindërit… ne marrjen e çelësit e shfrytëzonim për këtë qëllim.”
Dhënia e çelësit, me dëshirën e mirë të dhënësit, pa dashjen e tij ja kthente banesën në kuplara ose bordello (pa pagesë) por ti, kushdo qofsh, jep çelësat e një qyteti të tërë, pa pagesë a nuk mendon që po ky qytet mund të kthehet në një bordello ose kuplara masive, pa dashjen e banuesve të vet?
Pra… ky çelësi i dhënë shumë artistëve me fondet që menaxhon bashkia… se pse më duket se është njësoj si çelësat që jepeshin fshehurazi prindërve dhe në mungesë të tyre. Çdo bravë ka një vrimë, të cilën mund ta hapë vetëm një çelës. Ai që për këtë vrimë brave përdor ose dhuron çelësa pa fund, të jeni të bindur që i ka çelësa kopil. Çdo çelësi, i pëlqen vetëm vrima e vet.
