Nga Leo Buscaglia
Më kujtohet koha, kur isha i vogël, çdo javë bënim një gjë madhështore dhe e prisnim gjithmonë me ankth e padurim. Hipnim të gjithë në një Chevrolet të vjetër. A mund të imagjinoni një familje të madhe të ngjeshur si sardele në një Chevrolet?
Suprina e veturës mbushej me sende të nevojshme gjithëfarëshe, sepse nëna ime donte komoditet. Shkonim në Long Beach. Bënim pothuajse dy orë për të shkuar atje. Këndonim gjatë gjithë udhëtimit, sidomos opera. Nëna ime ishte këngëtare. Na mësonte.
Dhe kështu njëherë këndonim “Bohemën”, herën tjetër këndonim “Traviatën”. Një familje çmendurakësh, me një çadër dielli të madhe, me karrige të ndryshme dhe plot kutira. Nëna ime nuk pranonte të merrte sanduiçe në plazh. Gatuanim spageti, mu në mes të plazhit. Njerëzit na shikonin të habitur.
Me të mbërritur në plazh, nëna vëzhgonte drejtimin e erës, mandej na organizonte: “Vendosni çadrën e plazhit këtu, karrigen këtu, të mbrojtur nga era dhe drejt diellit.”
Përgatisnim gjithçka dhe pastaj futeshim në oqean; kur dilnim nga uji fshiheshim dhe ndërroheshim. Oh, sa i kujtoj ato kohëra të mrekullueshme!
Ishim të varfër. Nuk kishim asgjë. Dhe ata përreth që kishin aq shumë, na shikonin dhe pyesnin të mrekulluar: “Cilët janë këta të marrë?”
Po, ne kishim gjetur alternativën e varfërisë. Kishim zgjedhur jetën, ose kështu besonim në naivitetin tonë. E pastaj ç’rëndësi ka në jeni naivë apo budallenj, derisa jeni të gjallë dhe jetoni? Nuk besoj se kemi qenë budallenj. Ishim të gjallë dhe ishte shumë dëfryese.
