Mua më duket sikur fëmijë ka pasur vetëm kur isha unë e vogël.
Sa mirë që prindërit tanë nuk merrnin mundimin të na printonin gjithfarëlloj bluzash me shkrime për çdo festë ndërkombëtare, oh sa bukur që nuk ekzistonin celularët që ta justifikonin këtë “virtualo-mani”!
Në fakt s’e konceptonin, një krehje flokësh me shumë dashuri dhe o burra në shkollë të keqen mami ose babi. Dil luaj dhe më hajde i pavrarë ishte maksimumi i “çmendurisë kolektive” prindërore, që si gjithnjë vinte dhe vjen nga dashuria e madhe, padyshim.
Ne dinim të dërmonim gjunjët në çdo pellg uji mbi zhavorr, të gjuanim gur larg me llastiçe, të hanim pa turp bukën duke shenjuar me këmbë sa do ishte porta për lojën e futbollit, ama kur ishte puna për një foto para aparatit kafshonim një cep buze dhe fshiheshim pas fustanit të mamit.
Po të kemi pasur fat kjo foto është sot, e hedhim ndonjëherë në Instagram, përndryshe ajo qëllonte e fundit shkrepje që shpesh digjej.
Luanim me ç’të mundnim, një copë dru, ca gurë, një top apo me lojën e preferuar të ditëve me diell si sot, që shpesh e merrnim shumë seriozisht “lagien me shishe uji”. Shponim me gozhdë kapakun dhe vraponim luftues, të lumtur e të freskuar në një botë të konceptuar përtej imazhit të ngrirë të fotos apo fragmentar të videos.
E sot, pse nuk më duken fëmijët fort të vegjël?
Pse një vogëlush duhet të ketë stres që të ekzistojë një lojë antistres “spinner”?
Pse kur ne loznim gjithë ditën me shishe uji s’kishim nevojë për antistresantë prej lodre?
Pse?
Nga Alma Nikolli
