Nga Enkel Demi
Udhëheqim të tërë nga një portal e diku pas mesnate futemi në Google Analytics të qëmtojmë klikimet ditore, ku ka patur më shumë, ku është ndjekja më e madhe. Kjo është arsyeja që faqet janë të mbushura me të njëjtat lajme për vajza dhe djem të Shqipërisë apo të botës, të cilët u bë do kohë që përdorin pak tesha. Natyrisht, kanë sukses lajmet e bulevardit, videot e shkurtra, ato që i quajmë ekskluzive dhe i markojmë me logot tona. E tillë ishte video, kur Altin Bramllari dhe i biri, të cilët në film janë dy pika, rendin për t’i shpëtuar një tjetër pike që është polic. Më pas u zbardh biseda e Altinit me policët dhe tash ka nisur gjyqi popullor alla Fronti Demokratik.
Unë shkruajta për këtë ngjarje dhe u kapa tek arroganca e panevojshme që ushtrohet në rrugë. Jam i ndërgjegjshëm që dhuna, të sharat, keqtrajtimi i gjindjes nuk është një dukuri e përgjithshme, por arroganca e pushtetit është karakteristika më tipike e atyre që e ushtrojnë pushtetin. Publikimi i policisë, jashtë konteksit, i një bisede emocionale e një prindi që mbron të birin, gjyqi popullor demaskues, është një tjetër shenjë tipike e frikës që shkakton arroganca. Nuk më intereson cili është Altin Bramllari, por mënyra se si raportohen autoritetet me të. Kjo ideja e filmimit, kameras së fshehtë në çdo qelizë të shoqërisë, jo vetëm e ka nxjerrë edhe shpikësin Filip Çakuli pa punë, por i ka kthyer hafijet në moral kombëtar.
Pse një zotëri burrë dhe i biri ja mbathin, nëse e marrim për të vërtetë atë punën e pikave që rendin? Kanë frikë, ndaj shkojnë. Kë kanë frikë? Autoritetin e shtetit. Këtë i thoja para katër vjetësh ministrit të atëhershëm, kur këto ekspeditat ndëshkimore të paraqiteshin në rrugë. Këtë po mundohesha t’i sqaroja një tjetër zyrtari të lartë dje, tek komunikoja pas shkrimit që kisha bërë. Si ka mundësi që një qytetar tipik, pagues i taksave, ka kaq shumë frikë, tek e fundit edhe kur nuk ka paguar një gjobë?
Për hir të vërtetës më thonë që në mënyrë taksative ligji thotë që makina duhet të shkojë në pikën e bllokimit. Më shtojnë që djali është mbyllur në makinë 20 minuta derisa ka ardhur i ati. Kjo është konsideruar rezistencë ndaj policisë. Pra, nëse ngujohesh, nuk reagon quhet rezistencë. Ligji është e vërtetë që e parashikon mjetin në pikë bllokimi, por nuk e thotë që duhet të jetë vetë shoferi ta çojë, sepse nëse e thotë këtë, ligji paska rrëshkitur. Makina bllokohet, vjen carro attrezzi që e çon në vendin e duhur, kundravjatësi paguan edhe gjobën, edhe mjetin dërgues dhe kaq. Ka shumë gjasa që shoferi mund të jetë i tronditur, nuk i jep dot më mjetit. Do e çojmë me zor në pikë bllokimi? Pse tek e fundit dikush nuk i mbajti patentën gjersa të paguante gjobën dhe e mbyllte këtu këtë histori? Ky ndoshta është një sqarim që nuk duhet të përzihem, por ja që mendja më rri atje qysh kur komunikova me zyrtarin, të cilin e konsideroj edhe të njohur. Nuk po ja them emrin, sepse si në rastin e Altinit do na dalë që shtetarët nuk pyesin për miqësi. Dhe ku? Në Shqipëri.
Unë mendoj që në vendin tonë ndërrohen qeveritë, kur shfaqin frikën në formën e arrogancës. Atëherë është zvjerdhur dëshira e tyre për të qeverisur, ndaj zgjedhin rrugën e shkurtër të imponimit të pushteteve, ndërsa mediat u bë kohë që kanë hallin e Google Analytics në mesnatë.
