Të mendojmë më gjatë! Ty, që vetëm telefoni të kushton sa dy rroga të prindërve të tu, apo ti që çdo mëngjes zemërohesh se nuk t’u plotësua teka, a ke menduar ndonjëherë duart e çara të babait tënd, teksa rropatet në kantiere ndërtimi?
Nga Samet Zagradi
Duhet të kuptojmë që kafenetë nuk mund të jenë justifikim së po bëjmë diçka. Nuk duhet të pajtohemi me realitetin se këtu nuk jetohet apo se vetëm “toka e premtuar” mund të na nxjerrë nga situata.
Tymosja nuk sjell zgjidhje, madje as alkooli apo lëndët e ndaluara nuk do të na shpëtojnë. Modelet që ne ndjekim nuk duhet të ndiqen. Mjaft mallkuam pedagogët. Ne nuk mësojmë, nuk punojmë, nuk përpiqemi. Ne përtojmë e më pas ushqejmë vrullshëm korrupsionin, pastaj ankohemi. Bëhemi gënjeshtarë, shfrytëzues dhë lypës të fatit të një provimi, të cilin e blejmë njësoj si qimet e kokës.
Askush nuk mundet të të mohojë atë që ti meriton. Askush nuk ka shans të përfitojë mbi djersën tonë, në qoftë se ajo djersë është derdhur me punë dhe përkushtim.
Të dashur të rinj, e di, ne pëlqejmë të jetojmë mirë. Pëlqejmë lukset, makinat, festat, teknologjinë e fundit, por harrojmë detaje që në të vërtetë s’duhet të harrohen.
Të mendojmë më gjatë! Ty, që vetëm telefoni të kushton sa dy rroga të prindërve të tu, apo ti që çdo mëngjes zemërohesh se nuk t’u plotësua teka, a ke menduar ndonjëherë duart e çara të babait tënd, teksa rropatet në kantiere ndërtimi?
Apo ti e dashur mendon ndonjëherë për nënën që punon dy turne që ti të mbarosh universitetin, të bëhesh dikush në jetë dhe të mos kesh fatin e saj? E, ti ndërkohë, çfarë bën? Lë orët e mësimit për kafe, netët e studimeve për party apo ato pak para të qirasë duhet t’i marrë pedagogu? Të duket vendim i drejtë ky? Jo!
Jemi gabim kështu të dashur të rinj! E ardhmja jonë varet vetëm nga ne. Duhet të besojmë fort në ëndrrat dhe në vlerat tona. Ne kemi shumë dhe për këtë duhet të jemi të bindur. Duhet të lëvizim, të punojmë pa pushim pa llogaritur kurrë lodhjen. Atë nuk duhet ta njohim. Suksesi që vjen pa vuajte nuk është sukses, është vetëm një fasadë e lyer më burokraci që koha shumë shpejt do ta zbehë.
Koha është mjaft e vyer. Ajo ikën shpejt duke të hequr mundësinë të reagosh pas pendimit. Ne nxitojmë të rritemi, nxitojmë të pasurohemi dhe harrojmë të shijojmë pjesën më të bukur të jetës, fëmijërinë! Kur rritemi kuptojmë që kemi humbur shumë.
Duhet të kuptojmë që arma nuk të bën të fortë dhe droga nuk të bën të të pasur. As prostitucioni, të dashura goca, nuk mund të jetë biznes. Është kaq e trishtë, i ulët…
Të dashur të rinj, duhet të kuptojmë që nuk është turp të dashurojmë, të dashurohemi. Turp është të flakësh tutje ndjenjën, respektin për arsye instikti apo interesi. Duhet të përpiqemi fort të jemi pjesë e një shoqërie të shëndoshë, e një familje me baza të gjalla morale dhe të bëjmë të pamundurën që të jetojmë me nder. Të punosh nuk është turp. As të jesh i varfër nuk është ulje. Turpi qëndron në mendjen tonë. Në mënyrën se si ne i perceprojmë gjërat dhe në mënyrën se si ne ëndërrojmë jetën tonë. Është shumë e rëndësishme mënyra se si ne e ndërtojmë jetën tonë dhe sesi ne ecim përpara…
