Një ukrainas ka rrëfyer tmerrin që ka kaluar nga rusët.
Mykola Kulichenko është qëlluar nga ushtarët rusë dhe e kanë varrosur të gjallë në rajonin verior të Chernihiv të Ukrainës.
Mykola tregon varrin e pashënuar në të cilin ai dhe dy vëllezërit e tij u varrosën tre javë e gjysmë pas fillimit të luftës, në tokën e pushtuar nga forcat ruse. Të tre ishin qëlluar; ishte i vetmi që mbijetoi.
“Është njësoj si të ringjalleni”, tha Mykola. Deri më 18 mars, jeta për familjen Kulichenko kishte ndryshuar pak, pavarësisht se rusët pushtuan fshatin e tyre Dovzhyk që nga fillimi i luftës. Më pas, kur një kolonë ruse u bombardua, ushtarët rusë filluan të kërkonin përgjegjësit. Ata arritën në shtëpinë me dërrasa druri ku Mykola jetonte me dy vëllezërit e tij, Yevhen dhe Dmytro së bashku me motrën e tyre, Iryna, e cila ende nuk e ka falur veten që nuk ishte në shtëpi atë ditë.
Tre ushtarë u thanë vëllezërve të gjunjëzoheshin në oborrin e përparmë ndërsa ata kontrollonin shtëpinë duke kërkuar ndonjë gjë që do t’i lidhte me kolonën e bombarduar. Sipas Mykola, pasi gjetën medaljet ushtarake që zotëronte gjyshi i tyre dhe një çantë ushtarake që i përkiste 30-vjeçarit Yevhen, i cili kishte qenë parashutist, ushtarët ishin të bindur se ata kishin diçka për të fshehur.
Mykola, Yevhen dhe Dmytro u çuan në një bodrum ku u morën në pyetje për tre ditë. Mykola vazhdoi të shpresonte se rusët do t’i lironin, por në ditën e katërt, humori i tyre ndryshoi.
“Më rrahën gjithë trupin me një shufër metalike dhe më futën tytën e armës brenda gojës”, tha ai.
Së bashku me vëllezërit e tij, Mykola u torturua derisa humbi ndjenjat. Fillimisht ai dëgjoi një të shtënë pas tij dhe 36-vjeçari Dmytro, më i madhi nga të tre, ra në tokë. Më pas, ai ndjeu Yevhen, më i riu, që i ra pranë.
“Po mendoja se isha i radhës”, tha ai. Por plumbi ka hyrë në faqe të Mykolës dhe ka dalë pranë veshit të tij të djathtë. Ai e dinte se shpresa e tij e vetme për të mbijetuar ishte të luante i vdekur.
Ushtarët i hodhën trupat e vëllezërve në gropë, i mbuluan me dhe, e më pas u larguan. Ai nuk mund të thotë se sa kohë u varros i gjallë, vetëm se me duart dhe këmbët ende të lidhura, ai disi ia doli të dilte nga poshtë kufomës së vëllait të tij të madh dhe të kthehej në tokën e të gjallëve.
“E kisha të vështirë të merrja frymë, pasi Dima (Dmytro) ishte shtrirë mbi mua, por duke përdorur krahët dhe gjunjët, munda ta shtyja vëllanë tim të madh në anë të gropës dhe më pas u ngjita jashtë ” tha ai.
Në errësirë, ai u lëkund nëpër fusha për në shtëpinë më të afërt, ku një grua e mori brenda dhe u kujdes për të brenda natës para se të arrinte të kthehej te motra e tij, e cila kishte pritur me ankth për ditë të tëra në shtëpinë e babait të tyre.
