Nga Mehmet Elezi
1.
“Ç’mund t’ju ndihmoj kundër pandemisë?”,- tha presidenti i një kompanie të huaj. Vaksina perëndimore, e pamundur. Gojca ose gojashka (maska) mbrojtëse, po.
Përgatiti një kontenier me maska cilësore, prodhim koreanojugor. Shpenzimet e transportit, vetë. Gjithçka falë një miqësie njerëzore. Ai dhe kompania e tij s’kanë investime në Shqipëri, s’kanë interesa.
E lidha me një shoqatë humanitare në Tiranë. E pritën me gëzim. Sikur të mos ishte ai bishti i dardhës mbrapa!
Pas dy ditë sorollatjesh në doganë, shoqata njoftoi me dhimbje se dorëzohet. Dogana thotë mund ta merrni kontenierin pasi të paguani rreth 4.5 euro për kilogram. Diku rreth 12 mijë euro!
2.
Ç’më gjeti, bëra “ish” pa pasur pula! Telashe vetes dhe mikut të huaj!
France 2 po jepte një emision ankandi për sende të vjetra, të çmueshme. Një zonjë në moshë sjell një abazhur të kaditshëm, vepër e një mjeshtri të njohur.
-Në dritën e tij shoh fytyrën e nënës. Nën dritën e tij kanë qëndisur gjyshe e stërgjyshe, disa breza.
Zonja përlotet.
-Pse po e shet?
Zonja fshin lotët.
-Të ndihmoj pak dikë nga të rinjtë e sotëm. Kanë humbur punën. Kanë. Pandemia.
Komisioni i ankandit vijon vlerësimin. 1000, 1200… 1500 euro!
-Urdhëro paret. Urdhëro edhe… abazhurin!, thotë drejtuesi.
Zonja e moshuar shtanget.
-Duam edhe ne të bëjmë diçka për njerëzit. Abazhurin merre, që të shohësh prapë fytyrën e nënës nën dritën e tij. Këto të holla merri, për atë që deshe me e ndihmue.
O mik, që mbushe kontenierin nga pasuria jote, pa asnjë interes në këtë botë! Si me ta shpjegue sjelljen e zyrtarëve të vendit tim, që kërkojnë 12 mijë euro për kontenierin me ndihma për njerëzit në rrezik jete?
