Nga Marin Mema
Shqipëria ka nevojë për frymë, për energji, për pasion, mendësi, për më shumë dashuri, për më pak fjalë e më tepër punë. Për njerëz të vërtetë që nuk duan ta ndukin e rrjepin, por të zhvillojnë e forcojnë këtë vend të bekuar nga Perëndia, por të mallkuar nga politika.
Ndoshta këto ideale janë të tepruara, sepse e di që një bazë e mirë e tyre tallen me to, tallen me mua, me ty, me të gjithë ne që e duam pa interes këtë vend, që kërkojmë më shumë nga e sotmja dhe e ardhmja e tij.
Tallen me besimin tonë, me pamundësinë tonë, me ëndrrat e sotme e ato të së nesërmes. Kjo është e vërteta, ashtu siç është i vërtetë fakti se ne nuk reagojmë, nuk kërkojmë, nuk flasim, përkundrazi vazhdojmë pranojmë si çdo herë.
Jemi një vend i mrekullueshëm, me mundësi të pafundme, por që nuk po dimë t’i përdorim siç duhet. Pikërisht për këtë më dhemb vendi im, Shqipëria që e dua kaq shumë dhe si unë edhe plot të tjerë gjithashtu!
