Nga Meti Fidani
Kushtuar vajzes mirditore, mësueses, Marie Tuci (1928-1950), të cilën regjimi komunist e torturoi në mënyrën më makabre duke e mbyllur në një thes, lakuriq, bashkë me një mace të egër… Nuk mjaftonin vetëm thonjtë e kafshës së egërsuar, por njëkohësisht ajo goditej me mjete të forta nga hetuesit e gardianët e burgut në prani të grave të tjera të burgosura. Kjo, sepse mendonte ndryshe. Vdiq e masakruar nga shqipfolësit, e një ideali pa ideal…
Po vdes nanë, sot po vdes
Nan’ e dashtun, sot po vdes
më kan futur, në një thes
lakuriq, tok me një mace
më kan mbyll, në thes linace
N’burg të Shkodrës, po m’del shpirti
po ma merr nan’, shef Seiti
jashtë thesit, shqip po flasin
më shqelmojn’, e më godasin
ligësia, nuk ka ngjyrë
shqelm në bark, shqelm në fytyrë
Po vdes nanë, sot po vdes
një lëmsh gjaku, brenda n’thes
nuk ka vend imagjinata
kriminelë, shpirtzinj si nata
më kan ça, bark e zorrë
hajde nan, e ver’ një dorë
Mbaju nan’, mbaju burrneshë
më sill teshat, e m’vish murgeshë
mos qaj nan, jam bijë Mirdite
s’na kan mposht, tash ndër vite
as dhe shkau, as dhe turku
as Enveri, as dhe burgu
as bollshik, e as titista
as hetues ,as komunista
Po vdes nanë, moj un’ e zeza
shko më sill një palë ndrresa
njëzet e dy, sapo kam mbush
nuk du’ nan’, me m’qa kurkush
as n’ Orosh ,e as Ndërfush
as në bjeshkë, atje thellë
as në Fan, e as në Kthellë
as n’Kurbnesh, e as n’ Selitë
as kurkund, nëpër Mirditë
Zoti nan, ka pat’ mëshirë
më ka dërgu, të vdes e lirë
më sill ndrresat, po të pres
po vdes nanë, sot po vdes.
