Nga Liarda Kondakçiu
Mesnata e 23 dhjetorit më gjeti të papërgatitur. Një lajm i rëndë më kaloi në gjithë shpirtin dhe më rrënoi zemrën. Florenci iku. Iku për në boten tjetër… Ose…,ose… Florencin e dërguan në atë botë sikur mos të kishte jetuar kurrë në këtë tonën…
“Djalë i mirë.”, “Sa i ri i ziu. “, “Mjerë nëna e shkretë.”, ” Po si e vranë ashtu?, “Eh, sa e kanë torturuar në burg” , “As frymë nuk e lanë të merrte”…
Këto fjalë dhe shumë të tjera dëgjoheshin lart e poshtë rrugëve të qytetit tim. Po Florenci nuk dëgjoi.
Askush nuk dëgjoi, as nxënësit që vrapojnë çdo mëngjes për të kapur orën e parë, as punëtorët që rendin pas urbanit se një ditë pune i hiqet, as ti që e quan veten shqiptar sa herë luan Kombëtarja , as ti që pi kafe çdo pasdite te Blloku, as ti që blen rroba firmato pa e vrarë mendjen për cmimin, as ti që rri 24 në 24 duke shfletuar Instagramin, as ti “rini ” që vetëm e tillë nuk je, e as prindërit e mi që vazhdojnë të mendojnë se si t’i bëhet më e mira fëmijëve të tyre.
Askush nuk dëgjoi asgjë dhe Florenci iku.
Nesër dikush do të bëjë një foto në “Kullën e dashurisë” dhe do harroj, për të mos thënë që as do ta dijë ndonjëherë që Parisi i dritave të ndezura , bëri ” masë” në jetën e Florencit tonë…
Ne do të vazhdojmë të jemi të njëjtët, rutina po ashtu, shumë Florencë të tjerë do të ikin dhe ne do të heshtim duke folur “Sa keq i shkreti!”.
