Nga Edi Oga
Ajo ishte e vetmja grua me këtë kostum banjoje midis mijërash që plazhonin në atë bregdet. Në fillim prania e saj me këtë kostum, na habiti! Pastaj na bezdisi. Ditën e tretë u mësuam. Na u bë normale. Çdo gjë, e cila duron pak në kohë, bëhet normale.
Ata ishin një çift i ri. Nuk ndaheshin asnjë minutë nga njëri-tjetri. Të dy ndjeheshin rehat me kostumet e tyre të banjës, madje edhe me kostumet e njëri-tjetrit.
Mua më bëri mirë fakti që ndenja pesë ditë në çadër pranë tyre. Mësova të mos gjykoj zgjedhjet e të tjerëve. Në fund të fundit çdokush është rob i besimeve dhe parimeve të veta. E vështirë ishte biseda me time bijë në lidhje me këtë argument, por shpjegimi im i pëlqeu dhe e bindi. Për më tepër, i vlejti që të mësojë të respektojë të ndryshmen, edhe kur ajo vjen me doza të mëdha.
“Babi, a ka rrezik që dikush të më detyrojë mua të vesh një fustan si ajo teta në plazh?”
“Teorikisht po, përderisa është në qarkullim, ndërsa praktikisht, të paktën derisa unë të jem gjallë, ti do të veshësh atë kostum apo fustan që dëshiron!”
