Nga Ridvan Dibra
“Më hahet një mollë!”, thotë im bir dhe sheh me lakmi degët e rënduara përtej gardhit. Është lodhur nga rruga dhe mollët janë dobësia e tij, kurse unë mjafton të zgjatem paksa që t’i arrij frutat e kuqe.
“Nuk bën, shpirt. Nuk janë tonat. Nuk duhet të lakmosh atë që s’është e jotja”, them unë pa e parë në sy tim bir.
“Vetëm një kokërr, babë!”.
“Jo, shpirt! Edhe pak dhe arrijmë në shpinë tonë. Aty ke mollë sa të duash”.
“Mua tash më hahet…”
“Tashti jo”, them unë dhe ndjej një dëshirë të papërballueshme për mollë.
Im bir është lodhur nga rruga dhe gjumi e zë në prehrin tim. E marr me kujdes para duarve dhe e vë mbi barin e butë. Mandej shkoj drejt mollëve dhe këpus dy kokrra. Njërën e kafshoj menjëherë, kurse tjetrën e ruaj.
Im bir vazhdon gjumin mbi barin e butë dhe unë jam i sigurt se, deri atëherë kur ai të jetë zgjuar, do të kem gjetur shumë arsyetime që justifikojnë marrjen e një molle në kopshtin e huaj.
