Nje mike më ftoi të lexoja para pak ditësh një shkrim të “The Time” për Hillary Clinton dhe mënyrën se si media e portretizon gruan që sot garon për Presidente të SHBA.
Shkrimi nis me një koment të Presidentit Obama: “Në 2008, asaj, (Hillary-t) i duhej të bënte çdo gjë që bëja unë, por duhet të çohej më herët për të rregulluar flokët.”
Si çdo grua që ka një detyrë publike dhe që dot nuk i shpëton portretizimit tallës ose rendjes marramendëse të zanatçinjve të medias që pretendojnë se kanë ide mrekullisht të qëndrueshme sa për të rregulluar pamjen e jetën e gjithkujt, Hillary Clinton nuk hesht as sot së foluri për seksizmin dhe abuzimin me gratë.
Sigurisht që për këdo që merret me politikë, zgjedhjet presidenciale në Amerikë, janë një interes i pashmangshëm dhe jo vetëm. E ndjekim gati me një përdëllim e zili të gjithë fushatën, edhe pse unë jam e bindur se lakmojmë më shumë modelin politik të zgjedhjes së Presidentit të SHBA se sa kandidatët.
Këtë radhë beteja është historike më shumë se interesante, falë një gruaje që garon për Presidente të vendit më të fuqishëm të botës. Falë një gruaje së cilës i rri shumë bukur thënia e një bashkombëse të saj, Eleonore Roosevelt: “Që një grua të merret me politikë, duhet të ketë një lëkurë të trashë sa të rinocerontit!”
Falë një gruaje që kur u shfaq publikisht në 1992 krah burrit guvernator, u bë objekt i barcaletave mediatike për modelin e saj të flokëve ngjyrë gështenjë, që edhe pasi i ngjeu në më të çelët, ra prapë nën goditjen e po të njëjtëve barcaletaxhinjve, të cilët thonin se po manipulonte imazhin e saj të vërtetë e se po tërhiqte vemëndjen me ngjyrën e re të flokëve.
Falë një gruaje që i lëshoi rrugë realitetit, kur marrëdhënia e saj personale me bashkëshortin u kthye në qendër të diskursit politik ndërkombëtar, por pa u tërhequr megjithatë nga beteja e saj.
Dhe, përderisa kjo ndodh në Amerikë, mendo sa thashethemexhinj mediash në Shqipëri, gdhihen e ngrysen duke dashuruar gra që janë të ëmbla e të buta dhe duke u mjegulluar mendsh sa herë që njëra prej tyre ju del jashtë skemës të urdhrit të princeshave.
Shqipëria sot është vendi i njëqind krizave. Por më e rënda është verbëria morale e ligësia e fshehur pas parimeve që po trimëron kanibalët e gjuhës, gaztorët e oborreve të pushtetit dhe këta heronjtë e fallsifikimit të përditshëm, qofshin politikanë, gazetarë apo biznesmenë.
Jam e bindur se kësaj kategorie, që në mënyrë të llahtarshme përpëlitet kundër vetes duke u argëtuar me situatat që sajon, përgatit farsa, zbavitet nga pëlqyesit e farsave dhe kur bie mbrëmja nuk e ka të qartë se pse ka qeshur e është tallur gjithë ditën, i duket vetja pa kuptim dhe bosh shpirtërisht. Edhe thashethemi si ndihmës i vyer për ta bërë të ndjehet shpirtrehat në të përditshmen, nuk ia ka dalë dot ta ngazëllejë.
Kësaj kategorie i prijnë kryetarët e partive që kartën e kuotave e përdorin si ata burrat që për të dëshmuar sa i duan gratë, rrinë me to për Shën Valentin. Mos u mburrni me 50% kuota për gratë në listat e ardhshme zgjedhore! Nuk është arritje e juaja.
Për më tepër, nëse gratë nuk e ndjejnë vetë se politika është çështje pushteti që nuk dhurohet, por fitohet dhe nësë ato vetë nuk heqin dorë nga përpjekja titanike për të treguar që janë të denja për burrat që i zgjedhin duke kaluar parashikimet e të gjithëve, mburrja me kuotat mund të shkojë si ato historite e bordurave të Tiranës, kur një djalë miklonte një vajzë me fjalët më të bukura dhe më pas ajo dërrmohej se e ndjente veten të mashtruar.
Nëse gratë duhet të lodhen deri në shpërfytyrim për të bindur burrat se nuk lodhen, se janë të durueshme deri në amshim, të vëndosura deri në flijim, besnike deri në budallallëk, të forta, të pathyeshme, se japin e nuk jepen, buzëqeshin e nuk qajnë, falin edhe kur si falin, se duhet të flasin qetë, megjithëse rrezikojnë t’ju thonë”biba”, të kënaqen nëse kur ngrenë zërin ju thonë “burrneshë”, të krihen po mos të duken që kanë humbur kohë duke u kujdesur për flokët, të vishen si gra, por të mendojnë edhe se ç’mëkat po bëjnë nëse cënojnë mendjen e dikujt që padashje i luhatet morali, kur një grua s’duket si burrë, e plot e plot të tjera si këto, politika le të jetë dëng me burra sot e kah mot!
Nga ata burrat seriozë në shpirt e në mendje, kalorës të vërtetë të parimeve, vlerave, nga ata të aftët për të pranuar ballëhapur gabimet, që gdhihen e ngrysen duke luftuar mashtrimin, krimin e hajdutërinë. Nga ata burrat që nuk e njohin asfare frikën, që në shtëpi kanë thyer gjithë pasqyrat se nuk kanë nevojë për objekte që ju ushqejnë vanitetin, që të tundojnë me mprehtësinë, thellësinë dhe gjithëditurinë e tyre. Le të jetë politika plot me ata burra që siç thotë fjala jonë e urtë (se kush e ka shpikur s’e di), therrin djalën për të mbajtur fjalën!
Miqve të mi që kanë ngelur gazetarë po jua kujtoj atë që mbase kanë lexuar, Candide të Volterit. Kur Candide i pyet banorët e Eldorado-s, nëse aty ka priftërinj e murgesha, (asnjë nuk shihet), pas një pauze hutimi dëgjon t’i thonë se të gjithë banorët e Eldorado-s janë priftërinj vetë. Duke falenderuar Zotin ata flasin vetë me të, s’kanë nevojë për ndërmjetës.
Kështu, në këtë Eldoradon tonë, ne kemi priftërinjtë tanë mediatikë. Besojnë apo nuk besojnë në atë që thonë, shkruajnë a interpretojnë, ne falë tyre, jemi më afër të vertetës!!!
Mjafton të mos jenë gazetarë amerikanë, të cilët që në garën më interesante merren akoma me flokët e Hillary Clinton…
