Më keq se kaq nuk mund të shkonte në kampin e Flamurtarit. Që në Vlorë është e vështirë të ndërtosh një skuadër kompetitive, ky tashmë është një opinion i përgjithshëm. Por në këtë edicion, ata që kanë marrë përsipër të drejtojnë klubin i kanë kaluar të gjitha parashikimet. Tashmë edhe publikisht, pa minimumin e drojes, artikulohet se është pothuajse e pamundur që të konkurohet me një Flamurtar me futbollistë dhe teknikë vendas. Por ka mundësi që modernistët e tanishëm të kenë gabuar me shpikjen e tyre të re.
I vetmi Flamurtar që ka lënë gjurmë në futbollin shqiptar, madje që i është amplifikuar emri edhe jashtë kufinjve shtërorë ka qenë ai i periudhës kur përbëhej nga vlonjatë të talentuar si Kushta, Vasil dhe Petro Ruci, Iliadhi, Gjondeda, Taho, Çipi, Zijai, Bubeqi e të tjerë emra të mëdhenj dhe që drejtohej nga Leonidha Çurri. Ishin ata që ndërprenë rrugën e Partizanit të Beogradit dhe u eleminuan me gol fushe nga Barcelona. Ndërsa ky i tanishmi jo vetëm që nuk është Flamurtar, por as skuadër për t’i gjetur një emër. E ndërtuar në fillim të sezonit, më pas e shkatërruar për hir të problemeve të brendëshme. E ndërtuar sërish në janar me të ardhur nga kudo dhe i gjithë ky operacion u shoqërua me “kolonë zanore”, pasi u trumbetua që kjo është skuadra që do të bënte çudinë në pjsën e mbetur të edicionit. Dhe tani është pothuajse e eleminuar nga Kupa e Shqipërisë (0-2 ka humbur ndeshjen e parë në shtëpi me Kukësin), madje mbetet shumë pranë zonës së ftohtë në kampionat. Legjendat e dikushme janë kundër kësaj fyerje, po ashtu edhe tifozët. Vetëm në Vlorë mund të mohosh kaq hapur historinë dhe mbi të gjitha pa asnjë argument… dhe gjithçka reflekton në fushën e lojës me blof pas blofi.
