Nga Edona Haklaj
Ishte ora 5 e masdites. Frynte nji er’ e fort sa t’merrte mendimet me vete! Nji dimën kishte ardhun me na vizitue, me e vizitue Tiranën, Tiranën e ditve me dill. Mue m’kishte gjet tu ec rrugëve, tue kërkue nji cop vend për me u fut, për me e largue kët t’ftoft mendimesh e zemre. Hapat e rand’ lypshin me lan gjurm, e me gjet gjurm t’reja. U nisa n’drejtim t’paditun…
Nji fllad m’drejtoi n’tan rrugën e si pa dasht m’drejtoi për në nji vend, nji kafe të vogël, t’strukune ambël, n’zemër t’ktij qyteti. U ndodha përballë ksaj kafje e sikur nji arom e vitveve ’80 po m’kthente n’kujtim e m’ftonte me u fut mrena. Hapa derën, e si pa kujtue nuk ndjeva t’ftoft! M’u zhduk, si hije…
Edona HaklajN’at vend kishte diçka, diçka q’i t’bante për vete, diçka që dukej e akullt, po ishte ma shum se nji zjarr i mshefun. Zuna vend n’nji tavolin aty afër, u ula në nji gjysëm trungi q’i shërbente si karrige. Për çudi, për her t’par nuk po ndihesha “e huej”. Ky vend, kjo kafe po m’bante per vete. Përballë kisha nji objekt t’çuditshëm që mu desht pak koh me e kuptue çka ishe; nji “kazan” rakie. Në mendje m’kaloj im atë, e koha kur ai prej rrushit, kumbullës, kajsive e frutave tjera, nxirrte nji lloj pijeje, që un vetem prej aroms e “urreja”, po që n’at moment, aty, fillova me e dasht, a noshta me ja kuptu at rëndsin e saj si pije. Kisha nji çift afër që po të dy kishin marr nga nji teke rakie, e po e pinin me aq dashni, me aq endje tue shoqnue me përqafime e ndonji copëz puthjeje. M’lindi nji mendim. N’kyt vend “Nga rakia lindka dashnia”
S’kisha ma t’ftoft, mora nji çaj, t’cilin ma solli nji vajz e ambël shum e ma shoqnoi me nji buzqeshje që ma ngrohi dhe ma shum shpirtin. Vinte nji er bimësh mali, e perzieme si: mal, det e fushë. M’banin përshtypje shum qilimat e vjetër, t’shtruem në at hapsin që dukej sikur t’jepnin ndjesinë e shpis. Ai vendi ku isha ul unë, quhej “Sofra”, se edhe tavolina kishte formën e nji sofre, e m’kujtohej fmijnia, ku mblidheshim rreth sofrës t’madhe ne fshat, e na u ndajke rracioni; buk, djath, domate e na n’gar me njani -tjetrin se kush me hangër ma shpejt e ma shum. Eh!
Kisha ardh ne vendin e duhun, po nuk m’lente kureshtja. Syt m’kishin zan shum objekte, edhe shpesh m’dukej sikur isha fut ne periudhën e nji kohe tjetre, sikur s’kisha hap deren e nji kafje, po deren e nji t’kalueme (nga ato te kalueme qe bahen të ardhme, të ardhme të pandashme). Kisha ardh n’vendin ku i ftofti s’dinte me depërtu, po “i nxehti” t’ngrohte shpirtin. Në vendin ku edhe ata qe ishin brenda baheshin familje. Të dukej sikur tan njiheshin, e përshendeteshin me njani tjetrin. Kisha ardh ne vendin e duhun, se s’kishte nji t’dyt si ky. Vend qe s’asht kafe, asht vend dashnie, vend rakie, vend kuvendi, vend shpirti. Asht “Komitet”!
E, asht vendi i duhun, per mue, e për tan ata qelë duen me pas nji kujtim të kthyem n’mendje, që duen qetsi n’shpirt, që duen me hap derën e nji periudhe tjetër.
S’kisha ma të ftoht, po nuk desha me u largue. Si pa kuptue kishte shkue ora 9 e darkës, nata kish shum koh që kish zbrit. E un, isha prap aty, n’Komitet, e mbulueme me nji batanije, që ma kishin sjell aty afër. S’m’bante zemra me dal, po u çova. U çova, me dal prej ksaj andrre të bukur, u çova me dal jasht, me u përball me t’ftoftin e botës, po për me ardh prap nesër, ktu, n’vendin ku mundesh me kan i qet, i humbun, e i larguem prej botës.
“Natën Komitet!”, i fola si me kan duke fol me nji qenie të gjall. – “Do shihena prap nesër, m’ruj pak dashni!”
