Nga Mentor Kikia
“Pasi na hodhën bombën(ata të opozitës), unë kërkova ndihmë dhe mbrojtje tek familja e ish të dashurit”.
Tani s’na mbetet gjë tjetër veçse të presim. Askush të mos guxojë të bëjë më analiza, apo parashikime. Të presim dhe të shqyejmë sytë. Por, ama të qeshim, po po të qeshim. Merreni me sportivitet këtë histori. Mos thoni: Po ç’bëhet mor aman! Apo: Këtu nuk jetohet më! Nga këtu duhet ikur një sahat më parë! Jo jo, thjeshtë gajasuni! Nuk është më një “Love story” me ndonjë të rrahur, por një “komedi e zezë”. Nuk ia vlen të “vajtojmë”. Le të provojmë të qeshim. Ndoshta na del më për mbarë. Ky është një vend i mrekullueshëm. E ku ndodhin te tilla gjëra gjetkë?
