Nga Tonino Guerra
Sesi një mbrëmje, në tramvaj, ai ndjeu se dikush po e tërhiqte për dore. Një ushtar i ri u ngrit dhe i liroi vendin, siç bëjmë me më të moshuarit. Ndjeu njëfarë pështjellimi, por u ul: kjo i bënte vaki për herë të parë.
Me t’u kthyer nga dritarja, përtej të cilës nuk dallohej asgjë, përveç territ të natës, ndjeu papritmas t’i rëndojë përnjëherë gjithë barra e viteve të tij. Që prej asaj nate ai u mbyll brenda katër mureve të shtëpisë, por ato nuk mund ta mbanin dot brengën e tij.
Në një prej mëngjeseve mori një letër prej një qyteti të largët. Me të hapur zarfin, ai ndeshi me fotografinë e një gruaje të zhveshur e të plakur. Pa asnjë nënshkrim, pa asnjë shpjegim. Vuri syzet dhe u vu të kërkonte në fytyrën e rrudhur tipare të njohura: ajo ishte e vetmja femër, të cilin e kishte dashur me shpirt gjatë gjithë jetës së tij.
Me që e njihte mirë madhështinë shpirtërore të së dashurës, ai e rroku menjëherë kuptimin e asaj dërgese. Duke ia qëlluar saktë vuajtjeve të tij, gruaja nuk pati turp t’i tregonte trupin e saj të rrëgjuar, që ai të bindjej, se ndjenjat janë më të forta se trupi.
