Gagarelët janë rock n’ roll

Nga Enkel Demi

Ka një jetë që nuk dëgjon më në mëngjes në kafenetë e Tiranës kërkesën e thjeshtë: një kafe, një fërnet. Sot, njerëzit pinë kafe të shkurtër apo cappuccino, ku me shkumën e qumështit vizatohet një zemër. Nuk shfaqet më tek banaku ndonjë tip me flokët bisht pëllumbi që në gotën e dytë të asaj pije të hidhur e të zezë të të molloisë për Led Zeppelin. Nuk ka më këngë me kitarë nga liqeni me një gjysëm shishe ponç portokalli në xhep. Mësuesi nuk të zë më nga favoritet që të të thotë “gagarel”, sepse ke vizatuar kafkat e Iron Maiden në kapakun e librit të fizikës.

Tani “gagarelët” bëjnë hesap kaloritë, i sheh në mëngjes të bëjnë ecje të shpejtë, kanë prerë flokët dhe kërkojnë të fshehin thinjat me ndonjë bojë apo larës flokësh që ta bën kokën të argjendtë.

Të tillë u zgjuan sërish “gagarelët”, gjithkush me ritet e tij të mëngjesit, me turravrapin e këtij qyteti të çuditshëm, ku burrat zihen si gratë dhe mysafirët e kohëve të fundit janë si lajmëtarët e dikurshëm të gjakmarrjes. Vijnë, lëshojnë kumtin dhe shkojnë. Lajmësi nuk vritet. Dita e majit nis me diell kudo, në baret e chic, në zyrat e shtetit dhe sipërmarrjes, në udhët e këtij qyteti që ka kush i merr peng.

Në qendër të Tiranës, atje ku dikur shoku Enver mblidhte fuksat, është vënë një tabelë e madhe me emrin “3 musketjerët”. Si për inat të luftës sonë me kaloritë, këta çuna kanë ende guximin të çohen nga gjumi dhe të kërkojnë një kafe, një fërnet. Edhe mëlçia e di që janë jashtë mode, por ca gjëra njeriu nuk ia del t’i ndryshojë. Janë ca shenja, njolla që mbeten në ndërgjegje nga kohët e lashta. Unë nuk heq dorë nga çizmet as në verë. Doktor Titi nga motorrat, Turi nga ekzibicionet e mbrëmjeve të dikurshme të vallëzimit, ata, treshja nga flokët e gjatë, megjithëse u janë rralluar dhe thinjur.

Duket sikur e gjithë kjo brezni tipash është fshehur diku nëpër qoshet e qytetit, ku pushtetin e kanë marrë zhurmë mëdhenjtë që i bien tarabuzanit, se kanë nevojë që çoç t’i dëgjojë. Duket sikur jetojmë në dy qytete të ndryshme; njërin që e kemi për llogje Kavaje në televizor dhe tjetrin që e fshehim me kujdes dhe e nxjerrim në pah kaq rrallë, madje kur ata nuk e kanë mendjen.

Ja ashtu shkon gjithë dita. Të tërë në punët e tyre duke tërhequr këmbët dhe orët e zvarrë, por që pasi ndahesh dhe të japin dorën të thonë:

– Ej, Shifna në darkë tek çunat.

– Po më shihemi tek ata, por ishalla nuk ka shumë njerëz.

– Si mos të ketë njerëz?, të pyet tjetri.

– Jo, pra mo, ishalla osh veç dora jonë…

Në fakt, askush nuk e di se cila është dora jonë. Janë ata që kanë shkarkuar në telefon të gjithë app-et që masin kaloritë apo këta tipat që vënë në lojë dhe veten, kur thonë se janë “3 musketjerët”.

Nejse, vjen ora dhe gjendesh në sallën e fuksave me këngët e kohës tënde. Gagarelët pas kaq motesh janë ngjallur ca dhe në kokë nuk kanë më bishta pëllumbi. Nuk gjen më njeri me pantallona me perçina, por unë çizmet i mbaj, dikush e kthen një birrë dhe mbi pëllëmbë i vë re spirancën që ka vizatuar në ushtri me gjilpërë. Jemi sërish të kthyer disi në kohë, por me kalamajtë me vete, sepse duam t’u tregojmë se çfarë jemi. Me këtë rast bëjmë prezantimin: Babi dhe mami janë rock’n roll! Të tillë do të mbeten të paktën për këtë mbrëmje, ku Sandri, Toni, Redoni, orkestra simfonike e Radio Televizionit Shqiptar vendosën të na kthejnë në kohë, por me mjete të kohëve që po jetojmë.

Kthen kokën majtas, djathtas, para, mbrapa, lart dhe rinjeh qytetin, atë që jeton fshehtas, i cili dikur luante me ndjenjën e saj, ashtu kuturu, por që në pallatin e fuksave u çorr dhe shpalli: Na lini të jetojmë!