Modestia e pashoqe e dy personaliteve të mëdha të Shqipërisë e katolicizmit kur u takuan për herë të parë e të vetme, në Shkodër
U takuan në prill të vitit 1993, në një dhomë të errët në Shkodër, dy njerëz të veçantë, dy qenie shpirtërore, trupi i te cilëve pothuaj nuk ekzistonte. Ishin Nënë tereza dhe Dom Mikel Koliqi.
Dom Mikeli dhe Nënë Tereza, janë dy personalitete të mëdha të krishterimit, njëkohësisht të popullit shqiptar. Kishin kuptuar më parë se të gjithë të tjerët se materializmi i egër i atij shekulli, i shfaqur në dy ekstremet ideologjike të shoqërisë njerëzore, duhej luftuar me mjete reale e bashkëkohore, pa asnjë kompromis, pa ngurruar para asnjë sakrifice.
Dom Mikel Koliqi nisi punën duke organizuar veprimtari të dobishme në disa fusha të jetës shpirtërore e kulturore në një qytet të vogël të Europes. Duke u nisur nga i njëjti qëllim, nënë Tereza nisi luftën kundër mjerimit të zi, pa asnjë mjet financiar, vetëm me dashurinë dhe vullnetin e mirë.
Dom Mikelit iu desh të linte përgjysëm punën e nisur dhe të përballej me vështirësitë e tmerret e ferrit komunist për gati gjysëm shekulli. Në heshtje dhe i panjohur, ai u mbështet vetëm në ndihmen morale që i jep njeriut besimi.
Nënë Tereza arriti kulme të papërfytyrueshme në përpjekjet për t’ua lehtësuar vuajtjet njerëzve në mbarë botën, duke u bërë një ndër personalitetet më të medha të shekullit.
Dom Mikeli luftoi i vetëm me bishën në errësirë, Nënë tereza sfidoi etjen e pasurisë në sy të mbarë botës, duke i kundërvënë mëshirën e dashurinë.
Ata u takuan në prill të vitit 1993 në Shkodër ku ndodhi diçka e madhe dhe e papritur. Nënë Tereza u ul në gjunjë para tij duke thënë: “Më jep bekimin tënd, sepse ti je martir”. Dom Mikeli me modesti u përpoq t’i shmangej kësaj kërkese, por pas pak çastesh, pas kembënguljes së saj karakteristike, bekoi me dorën e vet shqiptaren më të madhe të gjithë kohëve, nënë Terezen.
