Nga Agim Xhafka
Vdiq dhe Lisimaku. Nuk i mbushi dot 50 vjeç. Iku, e rrëmbeu COVID-i. Është fqinji im. Punoi gjithë jetën hidraulik. Dilte nga shtëpia herët në mëngjes dhe kthehej, kur errej. Një sup i rrinte varur më poshtë se tjetri. Nga çanta e rëndë e veglave. Shihja sot foton e Makut të qeshur te shpallja e vdekjes e këmbët më çuan te apartamenti i fqinjit. Të ngushëlloj Norën, gruan e tij. Ngeli vetëm me dy djem të rritur, studentë në universitet. Nuk e mora dhe gruan me vete, se e dija që në këto ditë të flamës nuk do ishte dakord. Bëji një sms, do më thoshte.
Sa hyra tek shtëpia e tij, pashë plot burra të pallatit. Ishin bërë “trima”, se Lisimaku ishte i gjendur për të gjithë ne. E muhabeti në kësoll vërtitet rreth xhenazes.
– Si ndodhi?,- pyetëm çunin e madh.
– Kishte ditë me temperaturë. U lidh me mjekun e familjes. I dha paracetamol e kaq. Më pas temperatura po rritej. Dyshuam për COVID. Kërkuam të bëhej tamponi. “Do vijmë”,- na thanë, e hiç. Mora taksi dhe e çova te spitali. “Nuk e pranojmë pa tampon”,- na thanë. Pastaj na u gjend Njaziu, një shofer ambulance. Fute te makina ime se si spital është. Sa po e rehatonim atje, Njaziu na pyeti: “Ka librezë shëndetësore, i ka paguar sigurimet?”. Ia tregova e më tha “ok”. Pastaj nuk dimë më. Na larguan e s’po merrnim vesh asgjë. Deri sa në darkë na njoftoi shofer Njaziu: “Eja merreni, se babai ju la”.
Djali qante e nuk pushonte.
– Fat i keq që babai quhej Lisimak,- tha Bedriu, fqinji i katit të tretë.
– Hë?,- pyeti çuni me çudi.
– Nëse do quhej Spartak ose Baba Tak, do e kishim mes nesh,- po fliste Bedriu.
Njerëzia e kuptuan satirën e tij. Dhe u kujtuan se ato para që Lisimaku paguante për sigurime shëndetësore Rama ua shpërndante miqve të vet. I dhimbte për shembull një thele e bythës Baba Takut, tak miliona nga thesi i parave të njerëzve të thjeshtë. Ose deputeti Fino ia mbathte për kurim në Itali, ama me lekët që paguanin Lisimaku me shokët e tij. Dhe kthehej i shëruar e me puro në buzë, si derr i kënaqur.
Biseda ngeli te Baba Taku dhe te shpërdorimet që kjo qeveri bën me buxhetin e shtetit. Ju dukej grabitje sjellja e Ramës si babagjysh i vitit të ri. Falte jo nga të vetat, por nga djersa e Lisimakut.
– Te helikopteri i Ramës që shkoi në Vermosh u gjetën 2.000 tamponë,- tha Golja, baxhanaku i të ndjerit.
– Vërtet?,- shqyem ne sytë.
– Po, po. Me karburantin që harxhoi mund të bliheshin plot 2.000 tamponë.
Po zienim nga mërzia dhe mëria. Kur na solli në vete zilja e derës. Ajo ishte hapur, por te dera ishin tre njerëz me bluza të bardha.
– Këtu banon Lisimaku?,- pyetën.
– Po,- tha i biri – Urdhëroni!
Pandehu se kishin ardhur për ngushëllim.
– Mund t’i thoni të dalë pak. Kemi punë ca minuta me të.
– Cili të dalë?,- shqeu sytë i biri.
– Lisimaku pra. Erdhëm t’i bëjmë tamponin.
U ngrita vrik dhe i rrëmbeva nga krahët. I zbrita nëpër shkallë se pashë që fytyra e djalit ishte bërë kuq. Do i rrokulliste nëpër kate e nuk do dihej fati i tyre.
Lisimaku na la. Baba Taku vjen e ikën në parlament me një çantë të zezë si kasafortë intrigash… Lisimak të qoftë dheu i lehtë!
