Përgjatë ditëve të errëta të luftës civile të viteve 1990 fotoreporteri afgan Shah Marai nuk u largua nga vendi i tij. Kur pas pushtimit amerikan në vitin 2001 filloi gjakderdhja, ai vazhdimisht shprehte “Nuk ka më shpresë”, ndjenjë që e bashkëndante me shumë bashkëatdhetarë të tij.
Megjithatë, deri në moshën 41-vjeçare ai vijoi të sjellë dëshmi, duke e fokusuar kamerën e tij te vuajtja e thellë njerëzore, që tashmë është shndërruar në rutinë, është harruar.
Edhe këtë të hënë, ai bashkë me kolegët vrapoi drejt një zone të bombarduar, për të fotografuar me sytë e tij skenën e fundit të vuajtjes që nuk dihet se kur do të marrë fund. Ai mbylli sytë përgjithnjë. Ishte kjo e hëna e fundit, që ai i pashpresi ndoshta kërkoi me shpresë një fije shpresë. Nga bomba e kësaj të hëne u vranë 25 persona, mes tyre 9 gazetarë.
Në çdo vend të botës pranvera shihet si stina e luleve, në Afganistan është koha e “grumbullimit” të vdekjeve. Asnjë punonjës i ndihmës së shpejtë, policisë, medias, etj. nuk është kursyer.
Fotoreporteri Shah Marai
Këtë herë radhën e pati Marai. Ai vinte nga një familje e prirur gjenetikisht drejt verbërisë dhe kishte 6 fëmijë. Ai ishte fotografi kryesor në Kabul për Agjencinë France-Presse. Përmes të ardhurave që fitonte mbështeste shumë të afërm, mes tyre tre vëllezër dhe dy fëmijë të verbër. Më e vogla e fëmijëve të tij ishte Khadija, e vetmja vajzë që kishte. Ajo ka lindur para rreth 20 ditësh, i ati e festoi ditëlindjen e saj duke qerasur kolegët me tortë në zyrë…Ndoshta kjo qe ëmbëlsia e fundit që i dhuroi kjo jetë.
Në karrierën e tij të gjatë, ai ishte prezent në shumë momente që kaloi vendi i tij. Përjetësoi pamje që dhembin më shumë tani që ai nuk është më.
Fotografi të realizuara nga Shah Marai
