Nga Andis Harasani
E premtja në darkë është nga ditët më të mërzitshme për mua. Ndoshta ngaqë nuk dal, ndoshta ngaqë ndihem i lodhur nga restorantet dhe bisedat e përgjithshme. Ose ndoshta ngaqë ndihem më mirë, kur dal në mbrëmje me Luke (qenin) dhe ulem në stol përballë oqeanit me një kafe e cigare në dorë.
Si pothuaj çdo të premte dhe dje isha ulur në një stol, i humbur në errësirë. Në NY pranvera këtë vit nuk ka ardhur ende. Ka njerëz që thonë se ka ngelur ende e po pret të paguajë pesë euroshen e kalimit të rrugës te Kastrati. Unë për vete nuk e besoj, por shpesh kam qenë gabim në ato që besoj, ndaj dhe mund të jem gabim.
Në atë muzg, në breg të oqeanit duke luajtur me Luke, të vetmin qen 4 muajsh tani, i cili ende nuk ka mësuar të ecë pa e tërhequr, siç një herë e një kohë një miku im tërhiqte mjaftistët! I hoqa litarin dhe fillova të luaj me të. I hidhja topin dhe i kërkoja të shkonte ta merrte. Herën e parë e mori, dhe kur ja hodha përsëri më pa me një vështrim që donte të thoshte: Mirë mor daj, ti vetë je pa punë, por pse më kujton dhe mua pa punë??
U ula në stol dhe po pija cigare, kur dëgjoj një zë që më flet:
– Si jeni?
U habita, kthej kokën dhe shoh Lugatin ulur në anën tjetër të stolit. Flokët e gjatë të bardhë ja valëviste era, ndërsa në vend të syve kishte zgavra të zbrazura të mbushura me kotësi.
– A më njeh?, më pyeti.
– Jo, – i them -, por ngjan me një monstër që mori në qafë popullin nga vij unë!
Qeshi….
Filluam të flasim për kohën, pranvervën, koncesionet, etj, etj. E pyeta se si e kalon kohën në ferr dhe filloi të më tregonte se shumë gjëra kishin ngelur të njëjta që nga koha që ishte gjallë. Gjente ndonjë rus, serb, kinez. I bënte shokë për kokë. Pastaj zihej me ta dhe ja nxirrte shokëve të partisë.
– Si shokëve të partisë?, e pyes.
– Po, – më thotë -. Pse, ku kujton ti se janë shokët dhe shoqet e partisë?? Ja, – më tha -, të enjten kishim mbledhjen e byrosë. Do flisnim për ekonominë. Shoqja Lenka Çuko ishte shumë e mërzitur, se një dite më parë Bajerni u mund në Gjermani në një lojë me top. Nuk e besoja dot se ç’po më thoshte dhe ai që lexoi mosbesimin në fytyrën time, më tregon se që nga Lenka, çdo ministër bujqësie i partisë së tij ka qenë me Bajernin. Ndërsa kryetari e ndërron sipas ekipit që duket më mirë gjatë sezonit.
– Por, ama ka rregulla -, më tha -. nuk lejohet kryetari ta ndërrojë më shumë se 12 herë në vit me kë është. Jo për gjë, por 12 xhupa ka në masën e tij.
Ndeza një cigare dhe më kërkoi dhe ai një. Kur e ndezi më pyeti, nëse e njoh Nexhmijen.
– E njoh kush është, – i them -, por jo më shumë.
Sa mirë!, thotë dhe thithi fort cigaren.
– Po pse mirë?, e pyes.
– Sepse kam frikë – më thotë – se i tregon që më dhe cigare….
Qesha me lot dhe i them:
– E ke lënë atë parti me vizore. Se kam dëgjuar dhe të tjerë që kishin hall që ja mësonte bashkëshortja, nëse pinë cigare.
– E di për kë e ke më thotë…, dhe hera e parë që e pashë të buzëqeshë…
– Jam shumë krenar për pasardhësin. I thoja gjithnjë Palit që mësuesit e arteve janë më të mirët. Ja dhe dje në mbledhje për të u mburra.
– Po ç’lidhje ka? – e pyes – a e kishit mbledhjen për ekonominë?
– Po, pikërisht… – më pergjigjet -, sepse dhe ky sot po aq sa unë dje merr vesh nga ekonomia. A ke dëgjuar që veç me makina e timonë e kemi çdo shembull? A e gjen dot se pse?, më thotë.
– Ta gjeja dot, s’do isha në errësirë duke folur me ty o zotëri – i them -, por do isha në Shqipëri.
– Ja ta shpjegoj unë më thotë… – dhe thith prapë fort cigaren -. Ne të dy e shohim ekonominë si makinë me qira. As e kemi idenë se çka brenda makina, çfarë pjesësh, si funksionojnë, si kujdesesh për të. Me qira është. Kur prishet e lemë në dyqan dhe kaq…, më thotë.
Ç’ti thoja Lugatit? Kishte të drejtë.
Ndenjëm pak pa folur dhe kur po çohej më pyet se ç’kam bërë në jetë. I thashë që kam qenë ca kohë në partinë e tij. U habit dhe më pyeti:
– I kujt je ti?
Sapo i them emrin e babait më thotë:
– Tani e kuptova se pse nuk je më. Sepse, unë nuk e njoh babain tënd. Ajo parti është vetëm e djemve e vajzave të shokëve të mi e jo e kujtdo!
