Nga Alfons Çupaj
Skena ishte gati. Fasada ishte e kuruar. Kameramanët kishin zënë pozicionet, ndërsa njëri prej tyre, së bashku me një fotograf, kishin dalë të prisnin në hyrje të godinës. Fëmijët ishin rreshtuar në tavolinat e mbushura me ushqime, por, edhe pse të uritur, nuk guxonin të preknin asgjë.
Pritej vetëm ardhja e Tyre.
Pritje që u bë e padurueshme, pasi ata po vononin, ndërsa fëmijët dëgjonin t’u kërcisnin zorrët nga uria. Vetëm Miri merrte fshehurazi ndonjë gjë nga pjatat.
Befas dyert u hapen dhe blicet u ndezën. Edukatorët u veshën një buzëqeshje të sforcuar.
Miri ishte i pabindur. I lumtur që mund të hante lirshëm, duke përfituar nga rrëmuja, ai refuzoi të ngrihej.
Mjerimi kulmon në ditët më të ngjeshura të solidaritetit dhe bamirësisë së sforcuar, mendoi me vete.
Shpesh, sa më i madh të jetë solidariteti gjatë festave, aq më i thellë është mjerimi; jo i të varfërve, por i të pasurve që bëjnë sikur dhurojnë, dhe i politikës që bën sikur shqetësohet.
Se varfëria është shtrëngim, pamundësi, e ndoshta edhe pasiguri, por kurrësesi mjerim.
Mjerim është të dhurosh nën blicet e aparateve, ku fokusi është tek vetja, lajmi është vetja, e ndërsa varfëria përdoret si fasadë.
Etja për t’u dukur e kishte zhbërë njeriun e shekullit të XXI-të, mendonte Miri.
Skenografia për ta fryrë me pompozitet, e kishte nxjerrë lakuriq, por ai nuk kishte turp prej lakuriqësisë së tij.
Dukja të zhbën, të zhvesh, të thyen hundët.
Se sot, turp është të kesh turp. Skuqja kishte dalë mode, e gara ishte në dukje. Fokusi ndaj gjërave që shihen i kishte ftohur zemrat, e ndjenja ishte hedhur në koshin e vetmisë, bashkë me dhembshurinë.
Skenografia false, por plot pompozitet, e kishte zhbërë humanin.
Duro edhe katër ditë, përshpëriti me vete, teksa blicet e kamerave dhe fonia e lartë, ia kishin rishfaqur dellin e mërzisë në pjesën e ballit, në anën e djathtë.
Do vij prapë ai gjyshi me flokët e bardha dhe ballin e gjërë, do vijë edhe ajo teta që shet me karrocë anë rrugës…do vijë dhe…sa shumë të tjerë do vijnë, ndërsa fytyra i merrte trajta të ndryshme gëzimi sa herë kujtonte çdonjërin prej tyre.
Do vijnë, do vijnë – mendoi sërish, por nuk kuptonte dot se pse nuk vinin gjate festave.
Teksa mendonte, e ftuan të hapte dhuratën, ndërsa edukatorja ia bënte me dorë të rrrinte drejtë për foton.
Ata nuk bëjnë kurrë foto, mendoi sërish dhe dhuratat m’i japin si fshehurazi; me kokën ulur, e me një peshë fajësie e pikëllimi ndër sy.
Dora e tyre e djathtë nuk e merrte vesh kurrë se çfarë më dhuronin me dorën e majtë.
