Nga Alma Nikolli
Duke qenë gjimnaziste në një shkollë të Tiranës që në adoleshencë më ka qëlluar, jo shumë shpesh mbase, të jem pjesë e konferencave. Me tematika shkencore, sociale, gazetareske, a politike kanë qenë, ama me një emërues të përbashkët: të mërzitshme.
Mbaj mend një herë. Isha në vit të katërt. Bashkë me një shoqen time u gjendëm në ambientet e “15-katëshit”. Seç bëhej një konferencë me të huaj e shqiptarë. Në vesh mbanim kufje që na përkthenin, ama mendjen e kishim te gallata që fshehurazi e përcillnim vesh më vesh. Jo se nuk kishim interes të dinim, jo më kot na kishin ftuar, por ngaqë askush s’e mori mundimin të na thoshte diçka më tepër larg interesave personale, të fiksueshme në memorien e një adoleshenti, ishim indiferente.
Tani mendoj se ishte gabim. Kur bëhesh pjesë e një eventi duhet ta respektosh ose të mos e ndjekësh, gjithsesi ne ishim adoleshente, na falet. Ndaj nuk para iki më.
Duruam sa duruam, ama nuk e pritëm dot atë koktejlin e bollshëm në holl. Vrapuam e shkuam te Fast Food-i afër gjimnazit dhe hëngrëm atë tostin 50 lekësh që “ofrohej” asokohe.
Dhe tani, kur shoh të njohur dëgjues a folës në konferenca, që krenueshëm, ose modestisht shfaqen në rrjete sociale më vjen keq për ta, por edhe mirë. Mirë se kanë me çfarë ta shtyjnë kohën. Asokohe ne s’e kishim maninë e shpërqëndrimit me fotografi, vetëm “llafosnim”, ndërsa këta tani postojnë fragmente në Facebook dhe duken se diç kanë bërë. Keq se krijonë ide të gabuara. Na iluzionojnë se po e bëjnë botën më të mirë.
Organizata fantazmë për mbrojtjen e të drejtave të fëmijëve, grave, të dhunuarve apo të burgosurve. Organizata jofitimprurëse që drejtohen nga gra e burra që luftojnë kundër dhunës ndërkohë dhunojnë sa të munden psikologjikisht a me mospagesë rroge në kompanitë e tyre.
Profesorë që në orët e leksioneve luftojnë me stilolaps në dorë për të treguar pushtetin që u është kufizuar tek vetëm një mungesë, që në fund të semestrit do ta falin për hir të ekzitencës së degës.
Mjekë që tregojë si shërohet një pacient në zërin që të vjen në kufje, ndërsa në korridoret e spitaleve të rekomandojnë sa një pavion sa një tjetër, duke fajësuar kolegun se përse iu shamng përgjegjësisë duke të dërguar tek ai.
Mes “konferencierëve” nuk dyshoj që ka edhe njerëz të mirë, të dëgjueshëm. Ama ata janë kryesisht në salla modeste, pa shumë shkëlqim, pa koktejl, kufje në vesh dhe publik që mërzitet.
