Nga Elma Doresi
U ul pranë meje një ditëe dhe kërkonte të dinte me anë të shikimit se deri ku kishte arritur të “futej” tek unë. Herë shikonte fshehurazi, herë tentonte të tërhiqte vëmendjen duke gjetur justifikimin “Me fal, mundet pak çakmakun”, lloj e lloj tërheqjesh për të më vjedhur mua shikimin. Ia dhashë! U ktheva dhe shikimi im u përplas me të tijin. E vërteta është që kishte bërë dëm tek unë por jo aq sa për të më mundur. Syri i tij ngriu. Syri thonë që është elementi i njeriut që flet më shumë se çdo tipar tjetër.
O Zot sa foli syri i tij për aq sekonda. Dhe i pashë të gjitha format e ligësisë në atë shikim. Më kaluan përpara syve të gjitha format e tij. Ju nuk do ta besoni, por në aq sekonda mu shfaqën të gjitha taktikat e tij. Taktikat e ligësisë! Dhe pikërisht në atë moment kuptova se ia kisha dalë të triumfoja. Çuditërisht syri im filloi të ndiejë një lloj kënaqësie dhe nisi të qeshte. Ndoshta ajo e fitores përballë tij. Gjë që ai e ndjeu sepse unë ia trasmetova më së miri pa folur.
Fillova t’i ndjeja dridhjen e duarve. Atij gjithmonë i dridhen duart. Sa më shumë i dridheshin atij aq më shumë rritej lumturia tek unë. Pastaj filloi t’i lëvizte syri në mënyrë të çrregullt, tamam si ai njeriu që kërkon rrugëdaljen. Ai kishte frikë! Nuk donte ta pranonte dështimin e tij dhe pas gjithë kësaj. Si ka mundësi? Kësaj radhe ai ishte i bindur se do t’ia dilte. Strategjia e tij kësaj radhe ishte aq e përpikte dhe aq e detajuar sa në një moment dhe unë u frikësova gjatë rrugës. E vërteta është se dhe unë u frikësova, sa doja të ndaloja e t’i thoja:” Ia dole, gëzohu tani me arritjet e tua. Por nuk ndodhi kështu. Në prag të “vdekjes” sime unë luftova për “jetën” dhe u riktheva. Thonë që njeriu kur e ndjen se po i vjen fundi lufton shumë për t’u rikthyer në jetë. Ndoshta kjo ndodhi me mua.
Unë preka fundin dhe u luta të rikthehesha dhe njëherë.
Ai hoqi shikimin e tij ndërsa unë u ngrita nga tavolina.
-Kamarier, mbaje dhe kafen e tij!
– S’ka gjë. Sot , do ja paguaj unë”, u përgjigj kamerieri dhe nuk e ktheu kokën nga ai. As unë! Pastaj ika. As kokën nuk e ktheva.
Sepse e dija, kisha një shoqërues pas.
Shikimin.
