Nga Enkel Demi
Dje
Kishim me vete një shishe fërnet dhe gjysëm pakete duhani “Pine tree”. Mbanin aromë pishe. Ishte koha, kur i lije mjekrrën dhe flokët e gjatë njëherazi. Një palë blue jeans, këpucë dimri me lesh nga brenda, të marra tek Caritas, një këmishë fanellatë, xhaketa sërish blue jeans, po me lesh të bardhë nga brenda. Tërhiqnim këmbët zvarrë në bulevard qysh në 03.00 pasdite, megjithëse duheshin nja dy orë të mira të hynim në sallën e katit të tretë në Pallatin e Kulturës. Atje ishte më nxehtë, kurse ndenjëset goxha më të rehatshme. Koncert rock me grupet e reja Albatros, Centaur dhe plot të tjerë. Gjithë paraditen ishim sorollatur katër çuna. Ishim puqur me Vin Hatibin e ishim bërë pesë. Ndonjë cigare dhe kruanim xhepat të blinim një shishe. Vini fliste për poezinë që ndërron lëkurë sikurse ndërron sistemi. Duhej poezi më rebele, më e drejtpërdrejtë, më e thyer, jo me ato metaforat e realizmit socialist. Nuk lodhej së treguari për Allen Ginsberg dhe beat generation, pastaj për Oscar Wilde dhe Jim Morrison. Këta të tre ishin bashkë. Krijonin një farë trinie. Unë pëlqeja Jim Morrison, sepse kisha dëgjuar “The end”. Ginsberg dhe Wilde ishin edhe homo, por Vini thoshte që kjo ishte krejt anësore.
– Po si o Vin’ është anësore? Ne dëgjojmë Motorhead!
U lodh Vini. Hoqi dorë. Shkoi në shtëpi të vet tek Rruga e Elbasanit, ashtu i gjatë si gërdallë. Ecte si një Don Kishot në rrugët me baltë me pak gungë në shpinë. Në dorë kishte një dosje nga ato prej kartoni të administratës plot me figura të tmerrshme që i kishte vizatuar me stilolaps. Kishte qenë te “Zëri i Rinisë” dhe dorëzonte ciklin e ri të poezive, ato me thyerje dhe metafora të çuditshme.
– Ej, çuna kush është më i mirë Vin Hatibi? Gent Mehmeti? Erind Paja? Apo Dhurata Shehri?
– Mua më pëlqen Altin Haxhinasto.
– Mua Eneida Topi, por lexova edhe Luljeta Lleshanakun.
– Na bëhen lekët për një shishe?
Dhe lekët si me magji bëhen. Fërnet apo konjak? Sot, na pihet fërnet, sepse dhe dita është e ftohtë dhe e vranët. Ta pimë para koncertit apo gjatë? Vendosim ta pimë gjatë koncertit. Zorrët na kërcasin, meqë jemi krejt barkbosh, por nuk shkojmë në shtëpi, se pastaj nuk bëhemi dot për koncert. Ulemi tek bordura poshtë monumentit të Skënderbeut dhe shohim si vuv njerëzit që kalojnë me biçikleta, në këmbë, por dhe me do makina si rraqet e Gabit.
– Me u bë me pare çfarë makine do blesh?
– Unë nuk blej makinë, të ha kokën. Do blej motor.
– Nuk është më keq?
– Jo o burrë, kaska ta ruan kokën më mirë.
Heshtim dhe shohim çiftet që bëjnë foto tek lulishtja poshtë Skënderbeut. Zbresim dhe ne poshtë. Sapo fotografi bën gati shkrepjen për një çift të sapomartuar ne hidhemi si të marrë pas shpinës së tyre. Fotografi merr guralecët e rruginës dhe na gjuan. Çifti qëndron si hu gardhi. Burri ka të veshur një kostum gri sikur me qenë kalec, nusja një fustan veror me copë turke dhe dridhet si purteka, pasi ka hequr pallton që të dalë foto për së mbari. Duket një polic që zbret shkallët. Ja sëllojmë vrapit dhe hidhemi përpjetë si pehlivanë. Qeshim me të madhe. Ai që mban shishen nuk duhet të hidhet. Ai nuk hidhet.
Vjen ora 16.30, kemi ngjitur shkallët e Pallatit të Kulturës, por roja na thotë që ende nuk është hapur salla. Dalim jashtë dhe në qelqet e Pallatit lëshojmë frymën e ngrohtë. Ato vishen dhe ne vizatojmë figura të turpshme. Qeshim me lojën tonë, kurse roja tymos dhe na sheh gjithë mëri. Pak nga pak mblidhet njerëzia që do ndjekë koncertin. Goca pothuaj nuk ka. Roja na lejon të ngjitemi dhe nis një garë kush arrin i pari në katin e tretë. Shtyhemi dhe kapemi pas parmakëve. Lëshohemi drejt e në sallë dhe nis një betejë kush zë vendet e fundit, jo të parat. Dikur gjejmë rehat dhe salla mbushet. Pijmë duhan dhe kthejmë shishen. Jemi ngrohur dhe djemtë në skenë bëjnë gati veglat. Nuk e di, por ato fërshëllejnë, lëshojnë zhurma që ta bëjnë mishin kokërr.
Çunat dalin dhe nis batërdia. Na ka zënë pija. Barku qe bosh, fërneti është i fortë. Çfarë qejfi! Koncert rock, tek nis e ngryset dhe një sallë, e cila është e tëra sipër ndenjësve. 
Sot
E mora Kozetën në telefon. Dua të shkoj në Albanian Pop Rock Symphony Concert. Nuk jam më vetëm. Kam nëntë vjet që nuk pi duhan dhe asnjë pikë alkool. Kam gruan dhe vajzën me vete. Nuk kam asnjë T Shirt që shkruan Iron Maiden, por kam një që shkruan Club FM. Sapo kam blerë librin e fundit me poezi të Agron Tufës, kurse Vin Hatibin kam një jetë pa e parë. Hyj në sallë dhe zë vend në një ballkon anësor. Altin Haxhinasto është ulur bash në mes të sallës, Eni Vasili në radhët e para, atje është edhe Erjon Zaloshnja. Elton Deda ma bën me dorë. Gjergj Jorgaqi më përshëndet, e kështu me radhë gjej me sy Altin Gocin, Redon Makashin, Saimir Brahon. Ymer Ashiku i Akullthyesëve mban veshur një kostum blu tejet elegant. Mbërthej tutat e mia që të fsheh barkun. Nuk e di pse aq sportiv më duket vetja më rock. Dikush ka ardhur me kravatë. Tos Hakorja dhe Gim Fjolla me telefon në dorë bëjnë foto. Ben Bylykbashi u shpjegon fëmijëve të tij diçka me siguri si kanë qenë kohët e kësaj muzike. Titi, doktori ka sjellë djemtë 22 vjeçarë, shokët e tim biri të shohin si kanë qenë prindërit në moshën e tyre.
Sheshi Skënderbej po ribëhet. Nuk më lulishte poshtë Skënderbeut. Në katin e tretë të Pallatit të Kulturës nuk është më salla e koncerteve. Dikur u vendos TVA dhe mbaj mend të kem bërë një talk show atje, ku Rikard Larja luante në piano. Qysh atëherë nuk jam ngjitur kurrë në atë kat. Kjo është arsyeja që jemi tek Akademia. Nuk i them dot Universiteti i Arteve, më duket si kallp. Bob Dylan ka marrë çmim Nobel, por Vin Hatibi ka pasur të drejtë për trininë e tij poetike, kurse unë nuk dëgjoj më Motorhead. Unë ndjek dy të premte në muaj orkestrën simfonike të RTSH-së, kur jep koncert po në Akademi, falas.
– Ju metalarët kështu përfundoni, dëgjoni muzikë klasike në fund.
Çfarë t’i them, ka të drejtë, por unë nuk isha metalar, isha thjesht kundër. Sot, nuk jam më. Sot, nuk e shoh konjukturën me sy aq të keq. Madje, Nobelin do ia jepja Kadaresë në fillim, pastaj Leonard Cohen. Bob Dylan do ishte në fund të listës, sepse nuk i lija pa Nobel shokët e shoqet e mia të kohëve të rock-ut të Tiranës.
Çunat dalin në skenë. Çudi që sot nuk fishkëllejnë mikrofonët. Salla ka plot zonja, zotërinj, të rinj dhe të reja.
– Plot me xhaxha qenka sot, thotë një vajzë.
Ne xhaxha? Ne të dhjetorit, shkurtit, marsit, gushtit që po të na e linin në dorë do kishim shpikur një muaj vetëm për vete. Në fakt, veç Zaloshnjes, Gjergjit, Redonit dhe deri diku Tonit, ne të tjerët flokët i kemi të shkurtër. Jo për konjukturë, por dhe bien.
Nis festa. Këngët e vjetra, këngëtarët e një tjetër brezi, orkestrime akull të reja. Të vjen të hidhesh përpjetë si atëherë sipër ndenjësve të katit të tretë. Por… ke turp. Janë rritur fëmijët. Tani nuk ka më shaka të rënda. Çohesh në mëngjes, rruhesh, pi kafen, bën kujdes me dietën, gjysmën e ditës e kalon duke bërë perifrazime, parashikime për politikën. Sulesh në shkollë, se ka takim me prindër, pastaj tek TEG-u, se ka ulje. Lexon në darkë, grindesh me djalin që mban kaçurrelët e verdhë dhe mjekrrën të gjatë, je bërë si baba jot ndjesë pastë.
Por, ja ku të vjen Kozeta dhe ta kthen kohën sikur me e pas’ çantë shpine. Varja… kërce, këndo, përplasi shuplakat, bëji gjak duart, sepse është rock, ani që të vjen angështi për vitet që shkuan, kohët që i vranë, të paktën për një orë e gjysëm bëhesh sa djali apo vajza jote.
Kjo është e gjitha, sepse më pas rri në këmbë dhe takon ata që si ty qëndruan në një sallë ding. Kujton kohë të vjetra, qesh edhe pse nuk ka batutë, të duken më të mirë ata që sheh, ke më shumë dëshirë t’i duash. Me një fjalë je bërë nostalgjik me dorën e çikës tënde shtrënguar.
Kozeta e ka fajin.
