Nga Marion Gorica
Për fat të keq, por me një mendje të mirë ju drejtova Qendrës Spitalore Universitare “Nënë Tereza” për të marrë ndonjë këshillë mjeksore, pse jo dhe ndonjë diagnostikim po të ishte i nevojshëm. Këto ditët e fundit ju dëgjoja shpesh në media, flisje me krenari për shërbimin spitalor në Tiranë dhe jo vetëm. Për cilësinë, shërbimin, stafin dhe ishin pikërisht këto arsye që më bënë t’i drejtohem një spitali publik, konkretisht Urgjencës tek spitali numër 1 siç e quajnë. Pikërisht, për këtë dua të të falenderoj ministër, të falenderoj me gjithë zemër që çdo ditë e më tepër na bëjmë të besojmë mashtrimet mediatike tuat dhe të personelit tënd. Të faleminderit ministër i shëndetësisë që çdo ditë thua rritet dhe përmirësohet shërbimi mjeksor. Këtë e thoni ju dhe jo qytetarët, prandaj ju falenderoj që mbushni veç vetes dhe ne me gënjeshtra.
Ndihem i befasuar nga kultura dhe mirësjellja e mjekëve roje, po e them në numrin shumës, sepse ashtu thoni ju, dhe pse vetëm 1 ndodhej aty në mes të korridorit, ku njerëzit mbanin rradhën që të këshilloheshin dhe të merrnin ndihmën e parë sa më shpejt.
Gjithashtu dhe recepsioni, më pëlqeu për vetë faktin, sepse personi, i cili kujdeset për “sigurimin” tek dera të kthente përgjigje në kohë reale për vetë shkakun e mungesës së një recepsionisti orientues. Ku dhe kompetencat e këtij personi, të quajtur në gjuhën e përditshme roje ishin aq të larta sa të pyeste se për çfarë të duhet, ka apo nuk ka njeri aty.
Mbi të gjitha faleminderit Ilir Beqja që kishit shtretër, dhe pse të pakët në numër. I kishit sistemuar mirë korridoreve të Urgjencës, aty ku gjithësecili duhet të ketë paksa privatësi për vetë faktin e kushteve shëndetësore, por kjo mohohet, normalisht nga vetë situata.
Jo se kam gjë personale me ju, përkundrazi as nuk ju njoh e as nuk më njihni, por jam i indinjuar me detyrën tuaj. Do t’ju lutesha të tregoheni mbi të gjitha më modest dhe realist. Ju drejtova Qendrës Spitalore “Nënë Tereza” për të marrë atje shërbimin e nevojshëm, por u largova i irrituar dhe me një përbuzje të madhe nga stafi mjekësor. Më ofruan të marrë diagnostikimin në korridor, normalisht e kisha të nevojshme dhe doja s’doja do e bëja diçka të tillë, por më erdhi keq me atë çfarë pashë. Njerëz në gjendje kritike, të cilët veç hallit të shëndetit, duhej të sikletoseshin për vetë njerëzit që u kalonin mbi kokë.
Aty nuk shëroheshe Ilir Beqja, aty infektoheshe, aty mungonte higjena. Shtrati, tek i cili unë duhet të shtrihesha ishte me njolla gjaku e të vjella. E refuzova të shtrihem aty, mund të jetë gjithçka, pse jo HIV. I drejtohem ndihmësmjekes për këtë skandal, por më thotë që nëse dua mund të shtrihem, nëse jo mund të vazhdoj. Me një vulgaritet dhe mospërfillje. Si më la ajo infermiere që të largohem në një gjendje të tillë nga spitali? Në rast se aty do të ishte dikush tjetër në vendin tim, me një sëmundje të keqe, e cila mund t’i rrezikojë jetën sapo çfarë do të ndodhte? Ja pra, kjo është neglizhenca e këtyre mjekëve që merr përditë jetë.
Ilir Beqja faleminderit dhe një herë për çdo gjë që thua. Kështu është, kur populli nuk i zgjedh vetë dhe ministrat!
