Unë gati nuk çuditem më me asgjë që ndodh në këtë vend. Nuk çuditem psh kur nga bashkia e Tiranës thonë: do presim ca peme, se do mbjellim më shumë pemë! Nuk çuditem kur nga PD thonë: të protestojmë para kryeministrisë për mbrojtjen e parkut! Nuk çuditem me lehtësinë me të cilën ne godasim uniformën e policisë. Nuk çuditem as me po të njejtën lehtësi që uniforma kundërpërgjigjet. Nuk çuditem as me ata që ulërasin “nuk goditet një grua”; dmth një burrë goditet! Po barazia gjinore nuk vlen në këto raste?!
Nuk çuditem me deputetin E.B që shpjegon me fjalor çfare quhet pyll e çfarë park. Bën mire se pyjet nuk i mbrojtëm dot. Nuk çuditem as pse një eksponent i PD, A.M teksa qytetarët përplaseshin me policinë, bënte foto “dokumentuese” besoj. Nuk çuditem me kryetarin e bashkisë që këmbengul në bërjen e projektit, ende dhe tani pa i bërë transparencën. Nuk çuditem me kryeministrin që e mbështet, është njësoj si të mbështesë veten. Nuk çuditem as me kryetarin e opozitës që “vjedh” kauza që u takojnë qytetarëve, duke i shkatërruar si kauza në këtë mënyrë. Nuk me çudisin më as rreshtimet sipas kampeve politike edhe për një ndodhi ku veç politika s’duhet të hyje. Çdo gjë në rrëmuje perfekte. Nuk ka më gjë për tu çuditur që të zgjasë më shumë se 3 ore (tre ditë ishte në kohë të Zogut). E vetmja gjë që me çudit është: ç’ne që s’ka folur ende komuniteti ndërkombëtar dhe Venecia për parkun e liqenit?!
