Nga Anisa Zaçe
Jam ulur në tokë e kam mbështetur kokën në mur. Po të mendoj në kurriz. Unë nuk të shoh, e as ti mua, ama të ndjej.
Si je? A ke nevojë për gjë?
Do doja ta pastroja rrugën tënde nga balta, do doja mos të të duhej kurrë të ndjeje shiun. Do kisha dashur të ta pastroja rrugën nga çdo guriçkë që të mos arrinte asnjë të të pengonte. Do doja që ti vërtet të ishe një njeri i zakonshëm, i thjeshtë, formuar për atë jetën e thjeshtë. Por, ja që nuk është kështu. Unë do doja shumë që ti ta kishe më të thjeshtë, por e di po aq mirë që ke nevojë ta kesh të vështirë. Kështu që do jem këtu duke të të pyetur ‘Si je?’.
Më kujtohet mjaft mirë, hera e parë që më është dashur të përballem me stuhitë e mia. Atëherë kam menduar që duke trazuar ujërat e qetë mbi të cilat qëndronte anija e jetës time, kisha bërë gabim. Kisha lëvizur ekuilibrat që mbanin balancën e qetësisë. Derisa mu desh të mbaja timonin drejtë mes vetëtimave, shiut, stuhisë e erërave të forta. Kam ndjerë lotët e mi të më bien mbi kraharor ndërkohë që nuk kam patur as minimumin e forcës për t’i fshirë, se ndërkohë kisha anijen që duhej të drejtoja.
E di çfarë mësova unë, në ditët më konfuze e të dhimbshme të jetës time? E di cili ishte mësimi më i vyer i ditëve pa dritë? Në këtë panoramë stuhie, unë nuk isha anija. Isha vetë deti. Fuqia e pashtershme e ujit isha unë, e je ti, e është kushdo që e mendon jetën shumë më shumë se sa përditshmëria tipike. Jemi ne që nuk dimë të ecim me kokën ulur, që mbajmë kokën ndër yje dhe po aq bindur këmbët në tokë.
Falmë, nëse të kam parë shumë më me fuqi seç ndihesh, por unë të kam parë siç je. Edhe unë kam pasur shpesh ditë ‘jo’, ditë ‘off’, ditë e netë ‘mbrapsht’, por gjithmonë kam kërkuar e gjetur motiv e buzëqeshje tek ata që më dinë gjuhën shpirtit.
Ndonjëherë pa e kuptuar as vetë vrapoja për tek ta, sepse vetë shpirti kërkon përgjigje që i gjen vetëm aty ku çdo fjalë ka vend e çdo buzëqeshje shëron shpirt.
Njerëzit që të ruajnë krahët, që nuk të kursejnë të vërtetën, që të kuptojnë shpirtin, janë aty. Gati për të qëndruar në vjellje helmi, në përpëlitje nervash, në dridhje dhimbjesh. Por, po aq gati dhe po aq aty për të të duartrokitur triumfin.
Jam këtu. Mos u struk, mos u fshih. Lufto mbrapsht. Rrëzohu e bëhu me baltë.
LËRE TË TË DHEMBI.
Dielli nuk është kurrë më i shndritshëm dhe qielli më blu se pas uraganit e tornados.
Jam me ty edhe kur nuk jam. Jam me ty për të të ndihmuar të ngrihesh, por mos qëndro në anën e sigurt të urës. Kaloje. Qëndro kokëlart në pasiguri, edhe nëse je duke u dridhur. Shtrëngoje dritën në kraharor por përballu me errësirën.
Si je? E di çfarë do, por fillo të kërkosh atë që ke nevojë për t’u bërë dhe për të arritur çdo gjë fëmija brenda teje ka ëndërruar.
Nuk do të jetë aspak e thjeshtë, do të dhembi aq shumë sa do mendosh shpesh që ke bërë gabim që vendose të lëvizësh nga zona jote e sigurisë.
Jam pas krahëve të tu. Shko drejt të panjohurës. Nuk je vetëm. Por, fillo të luftosh për veten.
Me përqafim e duartrokitje gati jam këtu.
Lejoje veten të shpërthejë në potencialin që të mban shpirti.
Unë kam gjithë besimin e universit tek ty. Po ti tek vetja?
Më thuaj tani, si je?! E mbi të gjitha më trego, si do të bëhesh?
https://anniissa.wordpress.com/2018/03/16/si-je/
