Mjafton që dikush në një kënd të botës të bëjë një vrasje dhe të bërtasë “Allahu Akbar”, dhe direkt do cilësohet si “terrorist islamik”. Për mua këtu fillojnë arsyet e radikalizimit.
Nga Edison Balla
Termi “radikalizëm”, është tashmë i njohur nga të gjithë ata që ndjekin mediat apo që kanë një celular në duart e tyre. Në fakt, për hir të së vërtetës, lajmet apo artikujt që përmbajnë fjalën “radikalizëm”, janë shpeshherë edhe ndër më të lexuarat, përjashtuar këtu ndonjë lajm me karakter rozë, apo thashetheme e skena martesash luksoze njerëzish të njohur.
Kur synoj të shkruaj mbi radikalizimin si koncept e proces, nuk kam parasysh këtu vetëm atë me karakter fetar, por edhe të natyrave të tjera që mund të vijë nga grupet e margjinalizuara, popullsitë inferiore në ngjyrë e jetesë, të përjashtuarit nga shoqëria, apo të konsideruarit si ne dhe “ata”.
Por, kryefjalë e lajmeve që kanë fokus radikalizimin aktualisht, mbetet ai me natyrë fetare. Mjafton të hapësh lajmet kryesisht në arenën ndërkombëtare dhe do gjesh pafund artikuj mbi incidente, vrasje, pengmarrje, që sipas tyre janë kryer nga ndonje besimtar i radikalizuar në ndonjë grup apo doktrinë fetare. Fakti që në shumicën e rasteve burimet e lajmeve janë të pakonfirmuara apo jo të besueshme, rrit automatikisht edhe atë që quhet “manipulim i masës”. Padyshim, duke ja vlerësuar atributet e mëdha medias si një mekanizëm pothuajse pefekt i shpërndarjes së informacionit anembanë botës, ka edhe një tjetër anë të medaljes që lidhet ndonjëherë edhe qëllimisht për interesa e grupime të caktuara, me manipulimin dhe keqinformimin e audiencës.
Duke folur edhe për rolin e medias ndërkombëtare në shpërndarjen e informacionit kryesisht të atij informacioni që duket sikur ka suaza fetare, besoj që kam identifikuar vetëvetiu edhe një arsye të fortë mbi radikalizimin e personave të caktuar. Pse e them këtë? Mjafton që dikush në një kënd të botës të bëjë një vrasje dhe të bërtasë “Allahu Akbar”, dhe direkt do cilësohet si “terrorist islamik”. Për mua këtu fillojnë arsyet e radikalizimit.
Kjo pasi, një pjesë tjetër akoma më e gjerë, e lodhur dhe e bezdisur nga përdorimi pa kriter e pabazë nga ana e medias të kësaj fjale mbi çdo person që kryen një krim, vetvetiu shtyhet drejt akteve radikalizuese në pamundësi për të goditur realitetin e servirur nga media. Kjo padyshim nuk është një arsye bindëse për njerëzit e formuar e të lexuar rreth fesë, por mjaftueshmërisht rebeluese për ata që mbase janë ndikuar edhe nga qarqe të caktuara me interesa ngushtësisht individuale e grupore.
Një arsye tjetër po kaq ose më shumë e rëndësishme, lidhet me qëndrimet dhe ndikimin e elitave politike dhe kulturore në jetën e përditshme të popullsive që me qëllim i lënë mënjanë dhe i bëjnë të ndihen të dorës së dytë, të parëndësishëm në rolet që ata kanë në jetën publike.
Që ta bëj më të thjeshtë; në momentin që shteti X apo udhëheqja institucionale dhe elita e një vendi nuk vlerëson kontributin e një komuniteti të caktuar fetar që mund të përbëjë shumicën në atë shtet, madje i bën ata të ndihen inferior në vendin e tyre, atëherë këta të fundit e ndiejnë veten të huaj në vendin e tyre, duke u bërë shkas kështu edhe për radikalzimin e anëtarëve të këtij komuniteti.
Fjala vjen, pak ose aspak përmenden figurat myslimane që kanë dhënë kontribut të madh në shpalljen e pavarësisë apo të ecurisë së kombit. Askush nuk përmend Haxhi Vehbi Dibrën, Hafiz Ali Korçën e të tjerë. Këtë nuk e them për t’u rënë figurave të caktuara të ndonjë komuniteti tjetër, por si shenjë e mënjanimit me dashje që klasa politike u ka bërë figurave fetare.
Nëse realisht duam të evitojmë radikalizimin me natyrë fetarë të individëve të caktuar, mjafton që media të publikojë nisur nga burime të besueshme dhe së dyti, elita politike të vlerësojë sa duhet kontributin historik e të përditshëm të antarëve të një komuniteti të caktuar fetar.
Sepse, vetëm kështu mund t’i largojmë të rinjtë nga radikalizimi, dhe po ashtu mund t’i bëjmë ata të ndihen mirë në vendin e tyrë pa u paragjykuar për besimin e tyre fetar!
