Nga Mire Prenaj
Ishte mbrëmja e së dielës dhe porsa isha kthyer me familjen nga kampingu. Pas një udhëtimi të kujdesshëm dhe goxha të gjatë, fëmijët ishin të uritur, dhe sa hymë brenda, unë fillova të përgatis shpejt diç për darkën. Duhej edhe buka, dhe njërin prej fëmijëve e dërgova në furrën e lagjes të blejë një bukë.
Pas vetëm dy minutave fëmija im u kthye, por çfarë të shihja në fytyrën e tij. Ishte zbehur, dukej i trishtuar dhe madje e kishin përfshirë të dridhura. Shpejt pastrova duart dhe vrapova drejt tij, drejt derës. Nuk dija çfarë kish ndodhur. C’ka ndodhi, bir, e pyeta.
Mami, më tha me frymën të zënë, bukën nuk mora se rrugës për në furrë, në atë banesën që po ndërtohet, një vajzë kërkonte ndihmë, qante, bërtiste. Mami të lutem, ta ndihmojmë! Po zemër, menjëherë, ia ktheva dhe në ato fjalë kapa telefonin dhe thirra policinë. Mund edhe nga trishtimi, por polici mezi më kuptoi.
Andej receptorit, ai më tha: Qetësohu zojë!
Si të qetësohem, të lutem dërgojeni sa më shpejt një patrullë! Ju lutem!
Polici më kërkoi adresën. Më tha: Mbërrijmë për 5 minuta,.
Ju lutem, i thashë, sa më shpejt ndihmojeni vajzën.
Mbylla telefonin dhe po flisja për ta qetësuar djalin. Nuk përmbahem, thërras sërish pas dy minutave policinë. Djali më bënte presion; Duhet ta ndihmojmë. Të shkojmë vetë ta ndihmojmë.
E pyes policin: “Dërguat dikënd?”
Zojë më tha, çka e ke marrë për ngut?.
Humba: Është në pyetje jeta e njeriut, si po thoni ashtu. Ndërsa unë po filsja, ai ndërpreu lidhjen.
Për mua e fëmijët e mi trishtimin e shtoi edhe më shumë sjellja e policit. Provova sërish të marr lidhjen, por nuk kishte përgjigje.
Më në fund, ndërsa po shikoja nga dritarja për të kapur pamjen me vajzën e sulmuar apo policët, mora edhe një herë lidhjen.
Asgjë nuk shoh, nuk ka policë këtu, thashë.
Zojë, më tha, sa kërkesat për ndihmë i kemi, nuk kemi mundësi me i mbulu. Po ti çka e ke marrë kaq afër zemrës? Pse ka dalë ajo çikë aq vonë në lagje e vetme?
Ai po flise ndërsa unë shikoja vajzat e mia, shoqet e tyre, gratë që edhe ato në mbrëmje duhej të lëviznin, se kishin punët e tyre.
A kështu qenka puna, i thash, dhe mbylla lidhjen e trishtuar.
Ulem dhe shikoja se si duhej mbrojtur një vajzë, një gura, nëse këtë nuk e bën policia, e cila është e obliguar me ligjet. Nga duhej pritur mbrojtjen. Arma?! Kjo fatkeqësi që merr jetë njerëzish nuk është zgjidhja. Shteti ka armët dhe forcën gjithë çfarë duhet për të mbrojtjur qytetarin e tij, por shteti është edhe polici që thotë aq papërfillshëm: Pse ka dalë ajo çikë aq vonë në lagje?
Ngjarje e vërtetë./Kultplus
