“A e dini se çfarë është realizimi i filmave?”, pyeste regjisori i famshëm suedez Ingmar Bergman (1918-2007), në një intervistë të vitit 1964. “Tetë orë pune të vështira çdo ditë, për të prodhuar 3 minuta film. Dhe gjatë këtyre 8 orëve, janë ndodhta vetëm 10 apo 12 minuta, nëse ju jeni me fat, krijimtari e vërtetë artistike. Dhe ndoshta ai moment nuk vjen. Pastaj duhet të sfilisni veten edhe për 8 orë të tjera e të luteni, që të merrni më të mirën tuaj e 10 minutave këtë herë”.
Por, realizimi i filmave për Bergmanin ishte ndërkaq edhe shkrimi i skenarit, proces që ai përherë e krynte në shtëpinë e tij në ishullin e largët Faro, Suedi. Atje ai ndoqi në thelb të njëjtin rregjim pune për dekada të tëra:ngrihej në orën 8:00 dhe nga ora 9:00 deri në mesditë shkruante, pastaj hante një vakt të kursyer. “Ai hante vazhdimisht të njëjtat ushqime në drekë. Nuk ndryshonte asgjë. Konsumonte qumësht soje shumë të trashë, një përzierje luleshtrydhesh , shumë të ëmbla, si dhe një lloj të çuditshëm ushqimi për fëmijë, që e shoqëronte me drithra misri. Pas dreke, Bergmani punonte sërish nga ora 1:00 deri në 3:00, pastaj flinte për një orë. Në pasditen e vonë ai dilte për një shëtitje, ose shkonte me tragetin e linjës në ishullin fqinj, për të marrë gazetat dhe postën. Në mbrëmje ai lexonte, takonte miq, shfaqte për ta një film nga koleksioni i tij i madh, apo shikonte televizor”, kujton aktorja Bibi Andersson.
Kur ishte i moshuar filloi të kishte probleme me gjumin, duke mos ia dalë kurrë të flinte më shumë se 4 apo 5 orë në natë, çka ndikoi që filmat e tij të fundit të ishin tepër të rëndë në aspektin emocional dhe psikologjik.
Bergman thotë në autobiografinë e tij: “Kam punuar gjatë gjithë kohës, dhe kjo është si një përmbytje ndaj peizazhit të shpirtit. Eshtë diçka e mirë për shkak se merr përpara shumë gjëra. Është si një lloj spastrimi. Nëse ‘sdo kisha punuar gjatë gjithë kohës, me siguri që do të isha çmendur”.
