Historia e orëtarit të ri shqiptar është si një përrallë. Por, para se të njihet nga koleksionuesit, për disa vite ky fëmijë nga Kosova ka pasur telashe. Të premten, atij në Gjenevë iu dha shpërblimi “Grand Prix” për orëtari, shkruan “Le Temps”.
Është pothuajse shumë e lehtë. Historia e Rexhep Rexhepit, orëtarit tridhjetëvjeçar, ora Akrivija (klasike dhe fund ultra të lartë) e të cilit ngjall kureshtjen e koleksionuesve, mund të shkruhet vetvetiu. Ajo përmban të gjithë përbërësit e një historie të suksesit të kohëve bashkëkohore.
Si fëmijë, ai u rrit në Kosovë, nga gjyshja e tij. Babai i tij punonte në Zvicër, nënën s’e kishte. Sa herë që babai vinte në shtëpi, tik-taku i orës së tij Tissot automatik e mahniste Rexhep Rexhepin. Më pas, ai zhvillon një imagjinatë magjepse të caktuar për mekanikën e orëve. Në moshën 12-vjeçare, gjatë luftës në Kosovë (në vitin 1999), ai u largua nga vendlindja e tij drejt Zvicrës, me vëllain dhe të atin. Në aeroportin e Gjenevës, hera e parë që vendosi këmbën në një shkallë lëvizëse, reklamat e orëve ia shkëlqyen sytë. “Ishte sikur Disneyland”.
Babai i tij e imagjinoi të bëhej avokat, por Rexhep Rexhepi kishte dëshirë tjetër. Atij i pëlqenin orët. Nga Patek Philippe, në François-Paul Journe, nëpërmjet BNB Concept, ai do të mësojë shpejt se si të jetojë nga pasioni i tij.
Në moshën 25-vjeçare, ai filloi me llojin e tij të orëve, Akrivia. Pesë vite më vonë, ky talent i rrallë është bërë një nga orëtarët më premtues dhe më të njohur të industrisë. Në panairin e fundit në Bazel, ai u bë hit me kronometrin e tij të ri bashkëkohor në vlerë prej 58.000 frangash. Për disa muaj i shiti pesëdhjetë orë. Të premten, atij iu dha shpërblimi “Grand Prix” (GPHG) në Gjenevë, për orën e meshkujve.
Në vitin 2012 ai me të vërtetë filloi nga asgjëja. “Nuk ka ndonjë investues të pasur pas Akrivisë. “Askush përveç meje”, konfirmon ai. “Fillova me 100,000 franga, të cilat i kisha mbledhur me dhimbje. E shkatërrova veten duke i kursyer”.
Kur e mbaroi shkollën e tij në Patek Philippe, prodhuesi e punësoi. Por pas dy vitesh, ai lodhet nga obligimi për të kryer të njëjtat punë dhe punësohet në BNB Concept. Tre vite më vonë (kur po drejtonte një ekip prej 15 vetësh prej vetëm 21), kompania falimentoi. Ai kthehet në François-Paul Journe, ku punon deri në vitin 2012. Viti kur ai vendosi të fillojë si i pavarur.
Filluan një sërë vitesh të vështira. “Kam pasur një marrëveshje me MCH (shënim i redaktorit: një kompani që merret me projektimin dhe prodhimin e lëvizjeve të larta); I ndihmova ata të zhvillonin produkte të caktuara dhe në këmbim, më vunë në dispozicion zyrën e dizajnit. Në të njëjtën kohë, bleva makina të vjetra që i riparova dhe i shita. Dhe pastaj punova aty-këtu për llojet e tjera”.
Në vitin 2013, babai i tij, i cili atëherë menaxhonte një restorant, pësoi një aksident të rëndë. Ditët e Rexhep Rexhepit po bëheshin më të gjata.
“Në orën 5:30 në mëngjes shkoja të tregotoja për restorantin. Në orën 6 të mëngjesit, të gjitha i sillja në te dhe e hapja lokalin. Gjatë ditës, më duhej të punoja në lëvizjet prototipike për llojet e tjera. Dhe në mbrëmje, më duhej t`i kushtoja pak kohë për Akrivia-s”. Deri në fund të vitit 2014, më pas ai përpiqet të kursej pak të holla.
Në fillim të vitit 2015, ai vendos. Përcaktohet për Akrivia. “I ndërpreva të gjitha aktivitetet dhe vendosa t’i përkushtohem Akrivia-s”. Me njëqind mijë franga që i kishte lënë anësh (plus 10 mijë franga të huazuara nga një mik), ai filloi. Këtë hap e ndërmori duke i falënderuar kryesisht kontakteve që i kishte krijuar në industri. “Një nga nënkontraktorët e mi ankohej se makinat e tij nuk po lëviznin për shkak se nuk kishte urdhra. Unë nuk kisha para, por i thashë që t’i kthejë ato për mua dhe unë do t’i paguaja më vonë”.
Rexhep Rexhepi nuk bën asnjë sekret për furnizimet e tij. Ndërsa ai i tërheq dhe përfundon të gjitha komponentët e saj, ato përpunohen nga palët e treta. “Është e panevojshme të bësh shaka, t’i bësh klientët të besojnë se ju bëni gjithçka, të gjitha i vetëm, me dorë, në një tavolinë të vjetër prej druri. Ata dinë gjithçka, njihen mirë me njëri-tjetrin. Nga mesi i viteve 2000, disa njerëz u mashtruan, por sot, këto gënjeshtra, nuk ndodhin më”.
Akrivia e parë i është shitur një afaristi në Kosovë, mandej u shit edhe e dyta dhe e treta. “Por nuk erdhi gjithçka vetvetiu. Duhet pasur durim, duhet të jeni shumë të durueshëm”. Sot, ai prodhon mesatarisht rreth njëzet të tilla gjatë vitit. Me çmime që sillen në mes 55,000 dhe 240,000 frangave pasi që lloji është bazuar në cilësinë ekstreme të përfundimeve të saj. Ai ka punësuar pesë persona, duke përfshirë edhe vëllain e tij, i cili gjithashtu i ka vijuar mësimet e tij në Patek Philippe. Kërkesa ka një çmim, por nuk ka problem kompromisi. Çmimi i orëve është i saktë. “Është njësoj sikur të kërkosh një kuzhinier për restorant me pesë yje për të bërë Big Mac … dhe pastaj, jo, unë nuk mund të bëj orë me prodhim serik. Është mjaft egoiste, por para së gjithash dua të kënaqem dhe të satisfaksionohem me punën time”.
Babai i tij, i cili donte aq shumë që ai të bëhej avokat, tani është shumë i lumtur dhe krenar. “E mbaj mend se në vitin 2012, kur përfundova orën time të parë, shkova t’i kërkoj ndihmë për të gjetur ndonjë blerës. Ai më tha: “Si mundet që unë të ndihmoj ta shesësh një orë prej 150.000 frangash, që është bërë nga djali im?” Duke e kthyer prapa, mendoj se kishte të drejtë. Duke arritur menjëherë me një copë dhe duke pretenduar se ajo përfaqëson traditën e orëve, ishte pak naive. Njerëzit mund të qeshnin mirë”. Gjashtë vite më vonë, tani askush nuk qesh më.
Babai i tij nuk e mbajti Tissot-in nga fëmijëria e tij. Ajo është zhdukur. Ai mban një Rado duke pritur për Akriva-n e veçantë që Rexhep Rexhepi dhe vëllai i tij po përgatisin për të.
