Ndasitë fetare mes anëtarëve të një familjeje në një komunitet malor shqiptar, pasqyrojnë ato të vendit në tërësi, të cilat janë të rrëfyera me një fotografi kinematografike të mrekullueshme. Besniku, një bari, dhe mysliman i devotshëm është i lidhur shpirtërisht me tokat e egra të vendit të tij, ku ai endet. Por kur shëndeti i babait të sëmurë përkeqësohet, vëllai dhe motra e tij vijnë në shtëpinë e familjes dhe Besniku e gjen veten në zemër të një konflikti të zjarrtë. Ndërkohë, zbulimi se xhamia e lashtë e fshatit ishte fillimisht kishë katolike shkakton trazira brenda komunitetit dhe më gjerë. Me një kohë të ngadaltë por me një rrëfim kinematografik të habitshëm, ky film vazhdimisht risjell përplasjen midis traditës dhe modernes; përçarjen mes kulturave të ndryshme lokale që bashkëjetonin më parë.
Një mesazh i fuqishëm, shkon për njerëzit që “e duan Zotin, por nuk arrijnë të duan njëri-tjetrin”.
Drama mes anëtarëve të familjes mund të duket pjesa më e qetë, por nuk ka asgjë të përmbajtur kur bëhet fjalë për gjeografinë mahnitëse të vendit ku ndodh ngjarja. Sfondi i maleve dhe jetët e njerëzve janë fotografuar në mënyrë të shkëlqyeshme, dhe për këtë e më shumë, filmi ka të ngjarë të gjejë një audiencë të gjerë në festivale pas shfaqjes së tij në Festivalin e Filmit në Talin. Përveç këtij peizazhi, filmi gjithashtu ndan shumë nga etnologjia arthouse film – bariu protagonist një “budalla” i shenjtë – dhe si i tillë, arrin të të krijojë një ndjesi të brishtë brenda vetes.
Besniku (Arben Bajraktaraj) ka një cilësi, ai di të jetë në harmoni me komunitetin dhe ritmin e natyrës ku ai jeton. Ai gjunjëzohet për t’u lutur në fushë, mes dhive të tij, dhe pastaj thjesht zhduket. Djemtë e fshatit që e spiunojnë atë, janë të hipnotizuar nga ky vetmitar i heshtur, duke ia atribuuar atij fuqitë mbinatyrore që shkojnë përtej lidhjes me natyrën. Dhe është Besniku, i cili, i udhëzuar nga një instinkt që nuk mund ta shpjegojë, ciflos suvanë në murin e xhamisë së vogël dhe zbulon një fragment të një pikture të lashtë të krishterë. Zbulimi trajtohet me dyshim nga vendasit por shkakton shumë reagim në fshat. Vilma, një historiane e artit nga Instituti i Monumenteve, arrin të vlerësojë gjetjen; Besniku është i magjepsur dhe i pavendosur në lidhje me të.
Po aq shqetësuese për këtë njeri të thjeshtë, që di të vlerësojë paqen në jetën e tij, është ardhja e vëllezërve dhe motrave të tij.
“Kam një ndjenjë që nuk jeni këtu vetëm për mua”, tërheq vëmendjen babai i tij tek djali i madh, i cili e sheh shtëpinë e familjes, si një mundësi për të marrë një pjesë të trashëgimisë. Djali dhe familja e tij janë konvertuar në kishën ortodokse greke kur jetonin në Greqi; Motra e Besnikut dhe familja e saj janë myslimanë. Ndërsa babai i tij është një komunist i vjetër cinik.
Nuk zgjat shumë dhe tensionet mes tyre rriten. Besniku i brishtë, i cili është i rrënuar nga konfliktet të cilat janë paralajmëruar më parë nga muzika dhe të detaje të tjera, për pasojë fillon të tregojë lodhje mendore. I nxjerrë jashtë prej shtëpisë ku vëllai dhe motra konfliktohen, ai ndihet përgjegjës për rritjen e valës së armiqësisë ndërmjet banorëve myslimanë dhe fqinjëve të tyre katolikë, e cila u shkaktua nga lajmi i origjinës së xhamisë. Një mesazh i fuqishëm, shkon për njerëzit që “e duan Zotin, por nuk arrijnë të duan njëri-tjetrin”.
