Nga Rudina Xhunga
Të kujtohet kur të shkrova një ditë: “Sot hëngra një supë të bukur”. Sa kemi qeshur. Po ç’të bëja, duhej të bija në dashuri me supën, me qenin e komshies që kur e qethnin më dukej si dele, me sandalet e reja të cilave iu këput rripi një ditë pasi i bleva, me modelin e ri të flokëve të prerë shkurt, me ç’të gjeja e mundesha, vetëm të mos ishte njeri. Një njeri do ishte i tepërt, i papërballueshëm për ditët që, edhe kur vinin, më dukej sikur po i jetoja për herë të dytë.
Libri “Preja e një martese të lodhur”
