Dhuna në familje është ndoshta drama më e madhe e shoqërisë shqiptare. Një shoqëri, ku mashkulli ende e konsideron gruan pronë, e ku pavarësia e femrës quhet “krim”, sidomos në zonat e thella dhe ato rurale.
Një histori tragjike është kjo e kësaj 32-vjeçareje, e cila përmes një letre rrënqethëse na ka shkruar në faqen tonë në facebook “Filozofia e Jetës”.
“Ah, sa femra të dhunuara ka e nuk dalin në media. Madje nuk shkojnë as në gjykatë. Ishte viti 2007, kur sapo po kryeja studimet dhe bie në dashuri me një djalë. Më saktë, shoferin e furgonit, me të cilin vija nga Shkodra në Lezhë pasi mbaroja leksionet. Duke ken’ se jam rrit në familje me dy vëllezër, vrazhdësia e tij në të folur e qëndrim më dukej sjellje normale, se s’dija ndryshe.
Ok, u lidhëm. U fejuam brenda 6 muajsh. Gjithçka dukej sikur shkonte mirë, derisa mbeta shtatzënë pa bërë dasmën. U tërbua. Më ofendonte. Kapej për gjanë më të vogël. Ishte drekë, kur po shtroja tavolinën dhe si shtatzënë që isha më merren mendtë, e në dorë kisha pjatën e groshes për me ja vu vjehrrit para. Derdhet sipër prehërit të tij. Burri çohet e më shtyn sa ka fuqi, kurse vjehrri siç më pa në tokë i tha djalit: ‘Të lutëm dora…qenes!”
S’mbaj ma mend gja se u errësuan sytë, por kur u çova kisha humb fëmijën. Drama ma e madhe për mu. Sot kemi një fëmijë tjetër, ai dhe vjehrri njësoj na trajtojnë mu e nanën si zhele. Por nuk na rrahin. Sot kam një djalë e nga momenti në moment them me vedi, Zot bane mirë…”, rrëfen ajo.
/shkodra.news/
