Eshtë pasion dhe orgazmë, ankth, gjak dhe arenë, fitore ose vdekje, siç kishte thënë vetë tekniku para ndeshjes
Do të ishte vërtetë bukur të ishe shqiptar në një natë si kjo, vetëm për të provuar emocionin e kësaj here të parë, kësaj historie të pabesueshme futbolli dhe njerëzish. Do të ishte bukur edhe të ishe Gianni De Biasi, i cili i ka sjellë deri këtu dhe tani do të ketë mirënjohjen e përjetshme të një populli të tërë, sepse Shqipëria në Lion ka shënuar golin e parë dhe ka fituar ndeshjen e parë në një turne të madh, si dhe ka mundur Rumaninë për herë të parë pas 68 vitesh, gjë e cila nuk kishte ndodhur asnjëherë në një ndeshje zyrtare. Dhe e ka bërë me një gol të Armando Sadikut, një sulmues që luan tek Vaduzi, skuadër e Lihtenshteinit. Dhe ndoshta me kaq kemi thënë gjithçka. Por ka edhe shumë ët tjera.
De Biasi ka çuar në vendin e tretë në grup, me shpresa kualifikimi për të tetat, një skuadër që përveç Berishës (Lacio) dhe Hysajt (Napoli), nuk ka luajtur në skuadra të nivelit europian, ka një mbrojtës të majtë si Agolli që luan në Azerbajxhan, Basha që luan tek Komo, Memushaj, më i miri nga të gjithë, që ka një jetë në Itali por nuk ka luajtur në Serinë A, aktualisht tek Peskara. E megjithatë ia dalin, të mbështetur nga një publik i jashtëzakonshëm, një shenjë e kuqe dashurie që ndez stadiumin, ndërkohë që rumunët bëjnë një figurë të keqe edhe me tifozët, të cilët hedhin tymyese edhe kur këndohet himni i tyre, por edhe pas 1-0.
Eshtë një frymëzim i vërtetë, Shqipëria e De Biasit. Eshtë pasion dhe orgazmë, ankth, gjak dhe arenë, fitore ose vdekje, siç kishte thënë vetë tekniku para ndeshjes. Jeton me momente shpërthyese, kundërsulme rrufe me tre prekje, dhe shpresojmë tek zotat që dikush do të jetë në gjendje ta fusë topin brenda, sepse për këtë nuk ka siguri, përkundrazi. Kundër rumunëve e nisin shumë keq, sepse emocioni i shtrëngon në fyt dhe nuk i lë të lëvizin këmbët. Rumania gjen goditjen nga jashtë zone, katër herë në 18 minuta, por shënjestra është e dobët, vetëm Alibec gjen Berishën që pret. Rindërtimi i sipërmarrjes historike të Shqipërisë lind prej këtu, nga këto dobësi që ndreqen menjëherë, që dalëngadalë shndërrohen në forcë, sapo mendja pastrohet prej toksinave: rreziku ka kaluar, rumunët duken të ngathët e të lodhur, tani të provojmë. Dhe vjen kështu rasti i parë, kundërsulm shumë i shpejtë i nisur nga Sadiku, por Lenjani, i vetëm në shtyllën e dytë, e ngre topin me pesë metra.
E pabesueshme. Për momentin kanë kuptuar se ka jetë, që mund të hyjnë. E provon sërish Memushaj në minutën 35, gjen portierin, dhe pak më pas Basha godet sërish mbi shtyllë. Në bankinë, De Biasi “ha bar” prej zemërimit. Por tashmë jemi aty, dhe në minutën 43 Memushaj gjen në zonë Sadikun, në mënyrë të përsosur. Tatarusanu bën një dalje të tmerrshme, del bosh, Sadiku shënon. Mamma mia çfarë emocioni! Nga ai moment e tutje do të jetë e gjitha llogore, në një pjesë të dytë ku forca u ka rënë të gjithëve, mbi të gjitha rumunëve, të cilët gjejnë një traversë me Andone, por në fund vetëm gudulisin. Në shtëpi Rumania, siç është e drejtë të ndodhë, për t’i lënë rrugë shqiptarëve, të udhëhequr nga një italian i cili tashmë është njëri prej tyre, dhe e këndon himnin shqiptar gjithë lezet, përmendësh. /La Repubblica – Në shqip nga bota.al
