Nga Skënder Minxhozi
Në fakt, ai që e deklaroi këtë të martën në podiumin e parlamentit, ishte njëri ndër deputetët më të “rinj” të legjislaturës: kreu i opozitës Lulzim Basha. Megjithatë, kur vjen puna tek ajo që ka ndodhur në Shqipëri pas datës 17 maj 2017, zotit Basha i duhet zënë besë gjithnjë e më pak dhe gjithnjë e më me kujdes.
Nëse vrasim mendjen dhe kthejmë kokën pas në historinë politike të parlamentit shqiptar, do të vërejmë se nuk ka patur ndonjë start qeverie më të qetë, më “anonim” dhe më të parashikueshëm sesa ky i kabinetit Rama 2. Seancë pyetjesh pa pjesëmarrjen e partisë më të madhe të opozitës, protesta të premtuara kundër zgjedhjes së kreut të Kuvendit, por më pas të parealizuara (si shumë kërcënime të tjera të Lulzim Bashës në muajt e fundit), sjellje e relaksuar dhe tallëse kryeministrit me kundërshtarin dhe mbi të gjitha, “piskama” e munguar e ish-kryeministrit Berisha, e cila është në fakt gjurma e vërtetë e gishtave të këtij parlamenti, prej kohësh që s’mbahen mend.
E gjitha kjo që duket se (s)po ndodh në Kuvendin e Shqipërisë, të sjell ndërmend talljet e ironinë e asaj pjese të politikanëve demokratë që mbetën jashtë listave zyrtare të zotit Basha, e që bëjnë oponencën ndaj tij çdo ditë, sa në rrjetet sociale, sa në media. Është një tallje, e cila ka për epiqendër akuzën e gjithëpranuar, se mes Ramës dhe Bashës ka patur dhe vazhdon të ketë një akord të heshtur, i cili e ka zanafillën në zyrat e Kuvendit në 17 maj e që vazhdon sot e gjithë ditën, t’i japë formë, ngjyrë dhe shije jetës politike shqiptare. Por që mbi të gjitha, vazhdon ta mbajë në përgjumje të dhunshme vetë PD.
Lulzim Basha deklaron solemnisht se marrëveshja e 17 majit ka dështuar për shkak të rezultait të 25 qershorit. Ka vetëm pjesërisht të drejtë. Ka dështuar projekti i qeverisjes me bazë të gjerë, i qeverisë së dy partive të mëdha. Ka rënë precedenti austro-gjerman, nëse mund ta quajmë kështu. Por, atë natë të mistershme, në zyrat e Metës u përgatit jo vetëm kurthi fatal ndaj vetë atij, por mesa po shihet gjatë gjithë këtyre muajve, edhe një diçka e re, si punë projekti, paqeje, bashkëjetese apo quajeni si të doni. E vërteta është se Shqipëria politike nuk është më e njëjta që nga ajo datë. Zgjedhje të përgjumura, verë e nxehtë pa opozitën në skenë dhe mesa shihet, edhe një sezon i ri politik me partinë më të madhe të pakicës, që refuzon të pyesë qeverinë për programin e drejtimit të vendit. Me fjalë të tjera, që refuzon të bëjë opozitën! Një opozitë që nuk flet për programin e kundërshtarit, por për krimet e komunizmit dhe teserën e vyshkur të Gramoz Ruçit, është thjesht në krizë idesh dhe identiteti!
Marrëveshja e 17 majit qe një ndër zhvillimet më pozitive që mundi të prodhonte paradoksalisht njëri nga momentet më të nxehta politike të viteve të fundit. Ajo marrëveshje prodhoi një normalitet elektoral që solli qetësi dhe rregull në fushatën elektorale dhe procesin e mëvonshëm. Çmimi i asaj marrëveshje ishte rrënimi i Partisë Demokratike. Një “detaj” ky që sot e ka shbalancuar totalisht skenën politike, ku një parti në pushtet nuk ka më praktikisht asnjë pengesë në konsumimin e qetë të mandatit të ri katërvjeçar. Dhe kjo nuk është parimisht një gjë e mirë. Opozita i duhet vendit si ajri. Por, nëse PD vazhdon të endet në kalvarin e mazokizmit të saj të brendshëm, edhe dita kur demokracisë shqiptare do t’i kthehet funksionimi fiziologjik normal, do të jetë e largët. Fillimi i mbarë është gjysma e punës, thotë proverbi. E pra, nëse është kështu, punët kanë nisur keq…
