Nga Indrit Vokshi
Nga ai, pra nga mirëpritja e tij, varet qetësia jote e mëngjesit; ta prishi qejfin e nis ditën me nerva. Ai bëhet aq i rëndësishëm sa një shkencëtar rus i cili ka kodet e padëshifrueshme të wireless, kur ty të është mbaruar oferta apo don të shkarkosh diçka. E që të mos jetë nevoja ta trajtosh si shkencëtar rus, pra ta marrësh në një bodrum e ta kërcënosh se do t’i vrasësh familjen po s’ta dha kodin e wireless, mirë është t’i mbash pipzat mirë me të që ta tregojë vetë.
Duhet t’i buzëqeshësh e t’i lësh 500 lekë më tepër, ai le të kujtojë se i’a le se je kavalier, vetëm ti do e dish motivin e vërtetë pse i’a le; i’a le si mirënjohje që nuk ka pështyrë tek kafja që të solli. Dmth, si mirënjohje që ndoshta edhe nuk ka pështyrë.
Tjetra, kur telefonit tat po i bie tëfikët, ka tre përqind bateri dhe ti bën plane se si do e zgjidhësh ketë situatë më të rëndë ndoshta se rreziku që Kim Jong Un të hedh një rraketë bërthamore tek marketi poshtë pallatit tënd që ka flamur amerikan në mur, tek kamerieri do të përplasesh për të gjetur një karikues. Prandaj duhet t’i duam kamerierët, se ata janë garantuesit e paqes sociale në Republikën e Bar-Kafeve.