Nga Armand Bajrami
“Më gjeti belaja me fqinjin”, më thotë një mik. “I lë plehrat para derës për orë të tëra. Ka edhe fëmijë të vogël dhe gjysmat janë me pelena të përdorur. O Zot, ç’ajër bëhet në kat!”
“Po pse nuk i thua o burrë?”, i kthehem. “Ç’është kjo punë kështu?”
“I lashë një shënim me letër”, vazhdoi, me “të lutem mos i lër këtu, po as nuk e vuri ujin në zjarr. Mbahen dhe për njerëz të arsimuar.
E di ç’i bëra një ditë?”
“Hë”, i them me kureshti. “Ia kapa ato qeset dhe ia vara tek doreza e derës.”
“Sa mirë ia ke bërë”, i them, “po hë, u kthjellua?!”
Miku im mori fryme thellë.
“Nga ajo ditë”, tha, “komshiu nuk i lë më qeskat në tokë, por varur tek doreza. Eshtë zverdhur pragu i mermetë nga pikat që kullojnë…”
