Nga Artan Fuga
Ata ishin dy shumë të moshuar. Një burrë dhe një grua. Gruaja e imët, me ca sy të vegjël të lëvizshëm, kurse burri pak i shëndoshë, me syza, në kokë mbante një kasketë.
Gruaja i zbriste relativisht lehtë pesë shkallët që shkojnë nga porta kryesore e pallatit në trotuar. Burri ngeci. Mbahej me vështirësi te një tub parmaku i pjerrët dhe dukej se vuante.
Isha vonë për në punë, por nuk mund t’i lija ashtu.
“Zotëri, – thashë, a mund t’ju ndihmoj unë?”
“Po!” – m’u përgjigj, por me një shikim që donte të thoshte : Hajde më ndihmo, se brezi juaj boll shkatërrime ka bërë!”
Më trajtoi sikur ja kisha borxh, madje ndihmën m’u duk se e trajtoi si një alibi imja për të shkuar pastaj në kafene te miqtë e mi e t’u thosha : “Ndihmova dy të moshuar sot!” Ose të prisja ndonjë të mirë si shpërblim.
“Mirë m’a bën o shpirt! ” – thashë me vete duke iu drejtuar brenda meje zotnisë tepër plak!
“Paska karakter” – mendova – “nuk qenka bebe i plakur!”
Nuk e di kam disa ditë që bebet i shoh si pleq të vegjël, kurse të rriturit si bebe të plakura!
Gruaja tejet e moshuar përkundrazi më hodhi fillimisht një vështrim gati falenderues.
Zotnia tejet i vjetër u mbështet i sigurt te unë dhe e lëshoi hekurin e parmakut.
Mezi i hidhte këmbët, gjunjët nuk i bindeshin për të zbritur shkallët. Këto ishin ende të lagura nga shirat përmbytës.
“Më dhembin gjunjët.” – tha.
Për ta ngushëlluar iu përgjigja me një gënjeshtër, dhe madje pa pikë turpi : “Edhe mua më dhembin, të gjithëve na dhemb diçka!”
“Cfarë i the?” – pyeti gruaja tejet e vjetër që kishte zbritur tashmë shkallët pa pyetur shumë për mundimet e të shoqît.
“E shkreta, kjo kujton se po i bëj plakut ndonjë rreng, dua ta vjedh, a kushedi!”
Sytë e gruas së moshuar ishin bërë vigjilentë dhe më shihnin që poshtë shkallëve.
Duke zbritur iu drejtova : “I thashë zonjë se të gjithëve na dhemb diçka!”
“E, e vërtetë, unë jam me azmë, ia them gjithmonë tim shoqi!”
“Edhe unë njoh një shok që ka azmë! “- gënjeva përsëri.
Më kishte dalë turpi. E përse mos i gënjej për të mirën e tyre! – mendova.
Ata i pranonin gënjeshtrat e mia si të vërteta absolute.
Gruaja tepër e moshuar vazhdoi : “Mjeku i lagjes më këshilloi që të bëj fiskulturë. Dhe bëj gjimnastikë çdo mëngjes kundër azmës.”
Mjek rrenacak i dobishëm – më kaloi vetëtimthi diçka nën flokët e rrallë.
“Drejt, mirë bën, edhe unë bëj fiskulturë në mëngjes.” – shtova.
“Mirë bën! ” – më tha gruaja që dukej se e kishte harruar burrin e saj në krahun tim.
“Ku po shkoni kështu?” – i pyeta sepse kishte ardhur dekiku që unë të ikja në punën time.
“Jo do të shkojmë të blejmë bukën.” – më thanë me një gojë.
“Për një copë bukë gjithë kjo lodhje!!!” – më cimbisi diku brenda xhaketës në drejtim të xhepit ku mbaj stilografin e ri Parker, dhuratë për ditëlindjen e fundit.
“Pse nuk ua sjell bukën në shtëpi, ai i poshtri ?” – shava kot shitësin e bukëve.
“Mirë, ika unë” – u thashë, “ditë të mirë!”
“Rrofsh zotëri! ” – thanë të dy njëzëri.
“Ja ne po ikim ngadalë, se zot ka shumë mjergull” – shtoi gruaja tepër e vjetër me sy të lëvizshëm. Më tregoi me gisht përpara në drejtim të rrugës.
Ishte një ditë me diell, me ajër krejt transparent, shiu kishte larë gjithçka.
Nuk kishte asnjë mjergull.
“Ashtu është, ndaj bëni kujdes, nuk sheh dot njeriu asnjë hap përpara.” – rrejta si derri përsëri.
“Mashtrues i ndyrë! ” – i fola vetes me vete.
Sytë e zonjës tejet të vjetër si duket kishin dalë pothuajse jashtë funksionit. Plaku me syze e dëgjonte por nuk e kundërshtonte. Ai ankohej për gjunjët e tij.
Edhe mua më dhimbnin kot gjunjët.
“Mirëupafshim!” – persërita nga tre hapa larg tyre.
Gruaja tepër e vjetër shtoi: “Se sot pamë një grua që e hodhi tej një motoçikletë…”
Nuk e ktheva më kokën pas. Nuk doja më të dëgjoja gjë pe gjëje.
