Njëzet vjet duket se kanë kaluar papritur, edhe nëse gjithçka është ndryshe dhe askush nuk do të kishte vënë bast një euro për rilindjen e futbollit italian. Në vend të kësaj, italia është kthyer dhe, kundër të gjitha gjasave, Italia është i vetmi komb i sigurt për të çuar një ekip në finalen e Ligës së Kampionëve. Interi dhe Milani, sërish ata, të katapultuar papritur në një muaj maj që do të duket i pafund, në fund të dy sfidave që do të jenë skëterrë, të balancuar dhe shumë të vështira, për këmbët dhe për kokën. Dy derbi që vlejnë njëzet (10 maj Milan-Inter, 16 maj Inter-Milan), që lëvizin një masë të ngushtë që do të bëhet humnerë. Ata që kalojnë fluturojnë në Stamboll, ata që bien fundosen. Dhe nuk do të jetë një vjeshtë e bukur.
Interi dhe Milani janë një burim krenarie, mbi të gjitha, sepse kanë pasur një rrugë jo të parëndësishme dhe kanë kryqëzuar dorezat me skuadrat në letër që janë më të gatshme nëse jo thjesht më të forta. Por ata luftuan me këmbëngulje dhe pjekuri, cilësi dhe bindje. Me pak fjalë, ata nuk do të kenë vijat e Real Madridit dhe Manchester Cityt, por nuk janë rastësisht aty. Ata janë aty sepse kanë treguar se mund të përshtaten, duke mbajtur standardin e futbollit, tonin, me kokën lart mbi supe, bashkë me Napolin që do të jetë varfëruar, por nuk ka mbaruar dhe vazhdon të trembë të gjithë.
Njëzet vjet më vonë është një kurbë që ka qenë e gjatë, e cila nuk do të na lejojë të shijojmë, si atëherë (2003), një finale tërësisht italiane (Milan-Juve, me kuqezinjtë që fituan në Mançester me penallti), por do të na japë mundësinë e madhe dhe unike në Evropë për të vëzhguar dy derbi në gjysmëfinale të Champions League nga një distancë e afërt dhe e privilegjuar. Më pas, vetëm më pas do të shihet se kush do të luajë për kupën. Dhe ndoshta do ta gjejmë veten përballë një finaleje të pamundur, por ky është një mendim shumë i gjatë sot, i cili kalon në një muaj që do të jetë zhytje e lirë për të gjithë Milanon me një frymë.
Do të kalojë një muaj për t’u ndjerë pa u përpjekur as ta kuptoni. Dhe nga ana tjetër, dy vitet e fundit thonë se Milani dhe Interi po zihen dhe përplasen me njëri-tjetrin. Një herë Milani, një tjetër Inter. Scudetto e zikaltërve dy vjet më parë, kuqezinjtë vitin e kaluar, në një “urrejtje” të shëndetshme që do të thoshte të ndiqnin njëri-tjetrin.
Ndoshta askush nga italianet nuk e sjell në shtëpi trofeun më të bukur e më të rëndësishëm për klube në Europë, por rëndësi ka që për një komb të tërë si Italia ekziston krenaria që më në fund futbolli italian është kthyer në majë, aty ku gjithmonë e ka pasur vendin.
Njëzet vjet duket se kanë kaluar papritur, edhe nëse gjithçka është ndryshe dhe askush nuk do të kishte vënë bast një euro për rilindjen e futbollit italian. Në vend të kësaj, italia është kthyer dhe, kundër të gjitha gjasave, Italia është i vetmi komb i sigurt për të çuar një ekip në finalen e Ligës së Kampionëve. Interi dhe Milani, sërish ata, të katapultuar papritur në një muaj maj që do të duket i pafund, në fund të dy sfidave që do të jenë skëterrë, të balancuar dhe shumë të vështira, për këmbët dhe për kokën. Dy derbi që vlejnë njëzet (10 maj Milan-Inter, 16 maj Inter-Milan), që lëvizin një masë të ngushtë që do të bëhet humnerë. Ata që kalojnë fluturojnë në Stamboll, ata që bien fundosen. Dhe nuk do të jetë një vjeshtë e bukur.
Interi dhe Milani janë një burim krenarie, mbi të gjitha, sepse kanë pasur një rrugë jo të parëndësishme dhe kanë kryqëzuar dorezat me skuadrat në letër që janë më të gatshme nëse jo thjesht më të forta. Por ata luftuan me këmbëngulje dhe pjekuri, cilësi dhe bindje. Me pak fjalë, ata nuk do të kenë vijat e Real Madridit dhe Manchester Cityt, por nuk janë rastësisht aty. Ata janë aty sepse kanë treguar se mund të përshtaten, duke mbajtur standardin e futbollit, tonin, me kokën lart mbi supe, bashkë me Napolin që do të jetë varfëruar, por nuk ka mbaruar dhe vazhdon të trembë të gjithë.
Njëzet vjet më vonë është një kurbë që ka qenë e gjatë, e cila nuk do të na lejojë të shijojmë, si atëherë (2003), një finale tërësisht italiane (Milan-Juve, me kuqezinjtë që fituan në Mançester me penallti), por do të na japë mundësinë e madhe dhe unike në Evropë për të vëzhguar dy derbi në gjysmëfinale të Champions League nga një distancë e afërt dhe e privilegjuar. Më pas, vetëm më pas do të shihet se kush do të luajë për kupën. Dhe ndoshta do ta gjejmë veten përballë një finaleje të pamundur, por ky është një mendim shumë i gjatë sot, i cili kalon në një muaj që do të jetë zhytje e lirë për të gjithë Milanon me një frymë.
Do të kalojë një muaj për t’u ndjerë pa u përpjekur as ta kuptoni. Dhe nga ana tjetër, dy vitet e fundit thonë se Milani dhe Interi po zihen dhe përplasen me njëri-tjetrin. Një herë Milani, një tjetër Inter. Scudetto e zikaltërve dy vjet më parë, kuqezinjtë vitin e kaluar, në një “urrejtje” të shëndetshme që do të thoshte të ndiqnin njëri-tjetrin.
Ndoshta askush nga italianet nuk e sjell në shtëpi trofeun më të bukur e më të rëndësishëm për klube në Europë, por rëndësi ka që për një komb të tërë si Italia ekziston krenaria që më në fund futbolli italian është kthyer në majë, aty ku gjithmonë e ka pasur vendin.
