Nga Dom Gjergj Meta
- Adagio triste
… nuk ishte e thënë që kjo ditë të përfundonte kështu. Diçka tjetër na priste në kthim. Krejt e papritur, nga ato befasi që lënë shenjë në jetën tënde.
Kthehemi nga e njëjta, e vetmja rrugë e surpriza e këtyre Krishtlindjeve vjen sapo kalojmë Krej Lurën në kthim. Është një tufë delesh që më tërheq vëmendjen në anën e djathtë të rrugës në një livadh ku ka ende pak bar. Janë të gjitha në rresht, duke ecur, e pas tyre janë edhe tre apo katër keca e përreth sillen qentë e kopesë. Nuk shoh askund bariun. Në fakt bariun e kishte zënë një shkurre që pengonte pamjen. Me të drejtë: bariu ishte një djalë rreth 12 vjeç ose edhe më pak. Nuk e di për ç’arsye m’u dha të ulja xhamin e makinës e ta përshëndesja. Ai më përshëndet e nga atje ku ishte tenton të thotë diçka. Nuk e kuptoj. Ai e nuhat moskuptimin tim dhe ngren zërin e më thotë:
– A ke pak ujë?
– Po – i them – eja e merre!
Marr një shishe që kisha me vete, nga ato që kishim marrë në mëngjes dhe sapo afrohet ia jap. O zot një fëmijë, i veshur keq që më shikon me sy tejet të trishtuar, por të thellë e jashtëzakonisht të bukur. E pyes aty për aty:
– A ke ngrënë drekë?
– Jo – më përgjigjet.
Makinat i kemi ndalur e kemi edhe ushqim me vete. Ndërkohë që po nxirrnim ushqimin e pyes:
– Si e ke emrin?
– Han – ma kthen
– Han?
– Po Han …
Nuk e di ende a e kam kuptuar mirë emrin, sepse fëmija fiste me zë të ultë e gati-gati sikur nuk i shqiptonte të plota shkronjat e fjalët.
– Je nga Krej Lura? – vazhdoj dialogun me të.
– Jo – më përgjigjet – jam nga Tirana.
Mbetem shtang.
– Çfarë – i them?- Nga Tirana? Po cfarë bën këtu?
– Ja ruaj delet.
– Po sa vjeç je – i them pësëri? Ngren supet e thotë:
– Nuk e di. Nuk kam qenë kurrë në shkollë.
– Po familjen ku e ke?
– Nuk kam familje – thotë – Kam vetëm babain.
– Po vëllezër e motra a ke?
– Kam një vëlla më të vogël.
– Po babai ku është?
– Ai mbledh kanaçe.
Ka pak fjalë, pasi flet më shumë me shikimin e tij. Ndërkohë Marini që është me ne nxjerr aparatin e tij profesional dhe fikson këtë moment që unë nuk do ta harroj asnjëherë. I japim çka kemi dhe e përshëndesim. Më thotë me zë të ulët, ndoshta sepse nuk ka fuqi të flasë:
– Unë ju kërkova vetëm ujë, por ju më dhatë edhe ushqim. Faleminderit.
- Epilog meditativ
Ikëm. Për mua ishte Krishtlindje. Ai fëmijë ishte dhurata e Krishtlindjes. Ai ishte Krishti fëmijë! Një fëmijë bari.
Largohemi, por të gjithë e kemi mendjen te ai fëmijë dhe për pak minuta në makinë bie heshtja. Dalëngadalë e thyejmë heshtjen sapo i afrohemi shpellës së Shutrrisë. Ndalemi e shkojmë ta shohim. Ndjehet gurgullima e pareshtur e atij lumi nëntokësor që del e përfundon në mënyrë të nëndheshme në liqenin e Urakës në Mat.
Vazhdojmë udhën, e sapo mbërrijmë në Qafëpllumth mbi Kurbnesh, pak pa mbërrit në kthesën për Kthellë të Epërme, perëndimi është ndezur flakë, çka premton një ditë të bukur edhe nesër.
Lodhja fillon e ndjehet, por vetëm ajo fizike, sepse zemra është plot, megjithë një grimcë trishtimi të shëndetshëm që Hani na cyti. Familja e Rasimit dhe bariu fëmijë nga Tirana ishin Krishtlindja jonë.
