Një i ri shqiptar e di se së shpejti mund të jetë në një aeroplan për në Ruanda.
Ai po siguron jetesën si murator me para në kantiere ndërsa, si shumë të tjerë, pret të dëgjojë nëse do të dëbohet nga Britania e Madhe.
“E di që emri im është në listën e Home Office për të fluturuar në Ruanda”, thotë 28-vjeçari, duke shtuar “shqetësohem gjatë gjithë kohës nëse do të detyrohem të shkoj dhe të jetoj atje.”
Meti, pseudonimi i tij i përdorur nga miqtë, ka arritur të shpëtojë për një “fije floku” që të deportohet nga Home Office në vendin e vogël afrikan.
“Isha dy metra larg shkallëve të avionit në një makinë,” i tha ai Mail në një intervistë, duke pohuar se ishte një nga shtatë migrantët që do të shkonin në qershor të vitit të kaluar, përpara se fluturimi të ndalohej në minutën e fundit.
“Dera ishte e hapur gati për mua që të hipja në bord. Duart e mia ishin të lidhura. Më mbanin dy roje sigurie. Pastaj doli një zyrtar i imigracionit dhe tha: ‘Nuk ka fluturim sonte’.
Shumë britanikë do të pyesin veten se çfarë ka ndodhur me ahtatë të Ruandës që atëherë?
Gjykata e Lartë do të marrë një vendim përfundimtar nëse fluturimi i dëbimit nga Home Office, i riplanifikuar për vetëm pas Krishtlindjeve, mund të ngrihet.
Kjo vjen pas disa muajsh përplasjeje mes avokatët të refugjatëve dhe organizatat bamirëse nga njëra anë, dhe Home Office nga ana tjetër.
“Kam frikë nga e ardhmja”, thotë Meti. “Më kanë thënë avokatët e mi se nëse avioni shkon, Ministria e Brendshme do më detyrojë që të jem në bord. Ndjej se po trajtohem si një derr gini”.
Në mënyrë të pazakontë, Meti nuk ka kërkuar asgjë nga shteti britanik, megjithëse zyrtarisht është një azilkërkues që mund të marrë strehim falas dhe një kompensim.
“Më mirë do ta mbaj kokën ulur,” thotë ai. ‘Dua të fitoj para për t’i dërguar përsëri te mamaja ime e ve në Shqipëri. Ajo mbijeton duke shitur qumështin e dy lopëve tona”, rrëfen ai.
“Nuk isha i detyruar të vija këtu. E zgjodha sepse doja një jetë më të mirë. Unë nuk u trafikova dhe nuk e kisha dëgjuar kurrë atë term derisa më pyetën në Dover zyrtarët nëse kisha ardhur kundër vullnetit tim.’ Meti, i gjatë dhe i pashëm, fitonte 10 paund në ditë si murator në një kantier në Shqipëri deri në maj 2022.
Ai ka dy vëllezër dhe një motër që jetojnë në Itali dhe Gjermani. “Isha i vetmi ende në shtëpi”, kujton ai për jetën e tij në një fshat kodrinor 50 milje larg kryeqytetit shqiptar, Tiranë.
“E dija se mund të fitoja dhjetë herë më shumë në Angli. Vendosa të largohem sepse miq të tjerë kishin arritur tashmë në Evropë ose në MB. Nuk kishte mbetur pothuajse asnjë djalë i ri”.
Kështu, në pranverën e vitit të kaluar ai mbërriti në Calais pas një udhëtimi tre-ditor me minibus dhe më vonë u fut në një varkë nga kontrabandistët në orën 4 të mëngjesit. Motori u prish dhe 38 emigrantët në bord u shpëtuan nga një anije e Forcave Kufitare, e dërguar nga Dover.
Meti, i cili nuk dëshiron që emri i tij i vërtetë të publikohet nga frika e hakmarrjes nga kontrabandistët, u tha zyrtarëve se familja e tij ishte në një ‘gjakmarrje’ dhe jeta e tij ishte në rrezik. (Policia dhe shërbimet sociale në Shqipëri kanë konfirmuar se historia e tij është e vërtetë).
Pasi u intervistua, Meti u dërgua në Colnbrook, një njësi e sigurt deportimi pranë aeroportit Heathroë. “Mendova se do të mbërrija në MB dhe do të isha i lirë,” thotë ai. “Në vend të kësaj e gjeta veten në atë që ishte si një qeli në një vend që ishte i mbyllur.”
Më vonë atij iu dorëzua një letër e Home Office me një foto me shkëlqim.
Letra, siç mësoi më vonë, thoshte se do të dërgohej në Ruandë më 14 qershor. ‘Nuk mund ta besoja. Nuk e dija se ku ishte Ruanda, mezi kisha dëgjuar për Afrikën”.
“Fotografia ishte e hotelit Hope ku do të qëndronin emigrantë të dëbuar si unë”.
Një javë para fluturimit, ai dhe disa të tjerë u ndanë nga emigrantët e tjerë.
Më 14 qershor, ai u fut në një makinë me dy oficerë sigurie, një shofer dhe një përkthyes. Gjashtë makina të tjera kishin të njëjtin sistem, secila mbante një emigrant të listuar për dëbim.
Kolona u nis për në aeroportin ushtarak Boscombe, Ëiltshire, ku avioni po priste. Tre emigrantë ishin hipur në bord dhe Meti ishte në radhë para se t’i thuhej se fluturimi nuk do të realizohej.
“Por unë nuk jam vërtet i lirë”. A është penduar që ka ardhur në Britani? ‘Jo’ thotë ai. “Do të bëja të njëjtën zgjedhje sepse më duheshin para. Por kurrë nuk prisja të më dërgonin në Afrikë.’
Një i ri shqiptar e di se së shpejti mund të jetë në një aeroplan për në Ruanda.
Ai po siguron jetesën si murator me para në kantiere ndërsa, si shumë të tjerë, pret të dëgjojë nëse do të dëbohet nga Britania e Madhe.
“E di që emri im është në listën e Home Office për të fluturuar në Ruanda”, thotë 28-vjeçari, duke shtuar “shqetësohem gjatë gjithë kohës nëse do të detyrohem të shkoj dhe të jetoj atje.”
Meti, pseudonimi i tij i përdorur nga miqtë, ka arritur të shpëtojë për një “fije floku” që të deportohet nga Home Office në vendin e vogël afrikan.
“Isha dy metra larg shkallëve të avionit në një makinë,” i tha ai Mail në një intervistë, duke pohuar se ishte një nga shtatë migrantët që do të shkonin në qershor të vitit të kaluar, përpara se fluturimi të ndalohej në minutën e fundit.
“Dera ishte e hapur gati për mua që të hipja në bord. Duart e mia ishin të lidhura. Më mbanin dy roje sigurie. Pastaj doli një zyrtar i imigracionit dhe tha: ‘Nuk ka fluturim sonte’.
Shumë britanikë do të pyesin veten se çfarë ka ndodhur me ahtatë të Ruandës që atëherë?
Gjykata e Lartë do të marrë një vendim përfundimtar nëse fluturimi i dëbimit nga Home Office, i riplanifikuar për vetëm pas Krishtlindjeve, mund të ngrihet.
Kjo vjen pas disa muajsh përplasjeje mes avokatët të refugjatëve dhe organizatat bamirëse nga njëra anë, dhe Home Office nga ana tjetër.
“Kam frikë nga e ardhmja”, thotë Meti. “Më kanë thënë avokatët e mi se nëse avioni shkon, Ministria e Brendshme do më detyrojë që të jem në bord. Ndjej se po trajtohem si një derr gini”.
Në mënyrë të pazakontë, Meti nuk ka kërkuar asgjë nga shteti britanik, megjithëse zyrtarisht është një azilkërkues që mund të marrë strehim falas dhe një kompensim.
“Më mirë do ta mbaj kokën ulur,” thotë ai. ‘Dua të fitoj para për t’i dërguar përsëri te mamaja ime e ve në Shqipëri. Ajo mbijeton duke shitur qumështin e dy lopëve tona”, rrëfen ai.
“Nuk isha i detyruar të vija këtu. E zgjodha sepse doja një jetë më të mirë. Unë nuk u trafikova dhe nuk e kisha dëgjuar kurrë atë term derisa më pyetën në Dover zyrtarët nëse kisha ardhur kundër vullnetit tim.’ Meti, i gjatë dhe i pashëm, fitonte 10 paund në ditë si murator në një kantier në Shqipëri deri në maj 2022.
Ai ka dy vëllezër dhe një motër që jetojnë në Itali dhe Gjermani. “Isha i vetmi ende në shtëpi”, kujton ai për jetën e tij në një fshat kodrinor 50 milje larg kryeqytetit shqiptar, Tiranë.
“E dija se mund të fitoja dhjetë herë më shumë në Angli. Vendosa të largohem sepse miq të tjerë kishin arritur tashmë në Evropë ose në MB. Nuk kishte mbetur pothuajse asnjë djalë i ri”.
Kështu, në pranverën e vitit të kaluar ai mbërriti në Calais pas një udhëtimi tre-ditor me minibus dhe më vonë u fut në një varkë nga kontrabandistët në orën 4 të mëngjesit. Motori u prish dhe 38 emigrantët në bord u shpëtuan nga një anije e Forcave Kufitare, e dërguar nga Dover.
Meti, i cili nuk dëshiron që emri i tij i vërtetë të publikohet nga frika e hakmarrjes nga kontrabandistët, u tha zyrtarëve se familja e tij ishte në një ‘gjakmarrje’ dhe jeta e tij ishte në rrezik. (Policia dhe shërbimet sociale në Shqipëri kanë konfirmuar se historia e tij është e vërtetë).
Pasi u intervistua, Meti u dërgua në Colnbrook, një njësi e sigurt deportimi pranë aeroportit Heathroë. “Mendova se do të mbërrija në MB dhe do të isha i lirë,” thotë ai. “Në vend të kësaj e gjeta veten në atë që ishte si një qeli në një vend që ishte i mbyllur.”
Më vonë atij iu dorëzua një letër e Home Office me një foto me shkëlqim.
Letra, siç mësoi më vonë, thoshte se do të dërgohej në Ruandë më 14 qershor. ‘Nuk mund ta besoja. Nuk e dija se ku ishte Ruanda, mezi kisha dëgjuar për Afrikën”.
“Fotografia ishte e hotelit Hope ku do të qëndronin emigrantë të dëbuar si unë”.
Një javë para fluturimit, ai dhe disa të tjerë u ndanë nga emigrantët e tjerë.
Më 14 qershor, ai u fut në një makinë me dy oficerë sigurie, një shofer dhe një përkthyes. Gjashtë makina të tjera kishin të njëjtin sistem, secila mbante një emigrant të listuar për dëbim.
Kolona u nis për në aeroportin ushtarak Boscombe, Ëiltshire, ku avioni po priste. Tre emigrantë ishin hipur në bord dhe Meti ishte në radhë para se t’i thuhej se fluturimi nuk do të realizohej.
“Por unë nuk jam vërtet i lirë”. A është penduar që ka ardhur në Britani? ‘Jo’ thotë ai. “Do të bëja të njëjtën zgjedhje sepse më duheshin para. Por kurrë nuk prisja të më dërgonin në Afrikë.’
