“E rraskapitur por e lumtur.”-arriti të shprehej gjyshja e fëmijëve, pasi pa katër fëmijët.
“Sapo pashë nipërit e mi. Para së gjithash, ata kanë jetën. Edhe pse janë shumë të rraskapitur, ata janë në duar të mira”, u tha gazetarëve gjyshja Fidencio Valencia, një vendase nga fisi Uitoto, 47 vjeç.
Katër fëmijët që u shpëtuan pasi u endën për 40 ditë në xhunglën kolumbiane po pushojnë në një spital ushtarak në Bogota, ndërsa Kolumbia feston “mrekullinë”.
“Ata janë të lumtur që shohin familjen dhe i kanë të gjitha shqisat,” tha gjyshi i tyre, me ponço tradicionale në qafë, përpara spitalit ushtarak në kryeqytetin kolumbian.
“Ata janë fëmijë të shkretëtirës dhe dinë të mbijetojnë në xhungël”.
Por si arritën të mbijetonin fëmijët në xhungël? Kush është heroina 13-vjeçare që shpëtoi vëllezërit e motrat e saj?
“Në fillim ata mbijetuan duke ngrënë pak miell (i cili ishte në avion) dhe më pas fara,” shpjegoi gjyshi i tyre.
Pasi u endën për 40 ditë në xhunglën Guaviare në Amazonë, Leslie (13), Soleini (9), Tien Noriel (4) dhe Christine (1) u gjetën të gjallë nga shpëtimtarët të premten pasdite.
Anëtarët e fisit Uitoto, fëmijët, të cilët u shpëtuan nga përplasja e Cessna 206 që vrau nënën e tyre dhe dy të rritur të tjerë, u gjetën 5 kilometra larg vendit të përplasjes.
Ushtria ka njoftuar se po vazhdon kërkimin për Wilson, qenin nuhatës, një 6-vjeçar madhështor Malinois, i cili u zhduk ditët e fundit në bimësinë e dendur. “Parimi ynë, nuk lëmë askënd pas”.
Ishte natyra luftarake e Leslie, motrës më të madhe, që i lejoi ata të mbijetonin, beson gjyshja.
“Ajo zakonisht kujdesej për vëllezërit e motrat e saj kur nëna e tyre ishte në punë. U dha të hanin miell dhe fruta të shkurreve”.
Sipas Organizatës Kombëtare të Popujve Amerikanë të Kolumbisë (Opiac), një faktor i rëndësishëm që luajti një rol në mbijetesën e tyre është fakti që ata janë indigjenë, është kjo lidhje shumë e veçantë me natyrën që i përcakton.
“Mbijetesa e fëmijëve është një dëshmi e njohurive dhe marrëdhënieve që njerëzit indigjenë ruajnë me natyrën, një lidhje që mësohet që nga koha kur ata janë në barkun e nënës së tyre,” shkroi Opiac në një deklaratë.
“E rraskapitur por e lumtur.”-arriti të shprehej gjyshja e fëmijëve, pasi pa katër fëmijët.
“Sapo pashë nipërit e mi. Para së gjithash, ata kanë jetën. Edhe pse janë shumë të rraskapitur, ata janë në duar të mira”, u tha gazetarëve gjyshja Fidencio Valencia, një vendase nga fisi Uitoto, 47 vjeç.
Katër fëmijët që u shpëtuan pasi u endën për 40 ditë në xhunglën kolumbiane po pushojnë në një spital ushtarak në Bogota, ndërsa Kolumbia feston “mrekullinë”.
“Ata janë të lumtur që shohin familjen dhe i kanë të gjitha shqisat,” tha gjyshi i tyre, me ponço tradicionale në qafë, përpara spitalit ushtarak në kryeqytetin kolumbian.
“Ata janë fëmijë të shkretëtirës dhe dinë të mbijetojnë në xhungël”.
Por si arritën të mbijetonin fëmijët në xhungël? Kush është heroina 13-vjeçare që shpëtoi vëllezërit e motrat e saj?
“Në fillim ata mbijetuan duke ngrënë pak miell (i cili ishte në avion) dhe më pas fara,” shpjegoi gjyshi i tyre.
Pasi u endën për 40 ditë në xhunglën Guaviare në Amazonë, Leslie (13), Soleini (9), Tien Noriel (4) dhe Christine (1) u gjetën të gjallë nga shpëtimtarët të premten pasdite.
Anëtarët e fisit Uitoto, fëmijët, të cilët u shpëtuan nga përplasja e Cessna 206 që vrau nënën e tyre dhe dy të rritur të tjerë, u gjetën 5 kilometra larg vendit të përplasjes.
Ushtria ka njoftuar se po vazhdon kërkimin për Wilson, qenin nuhatës, një 6-vjeçar madhështor Malinois, i cili u zhduk ditët e fundit në bimësinë e dendur. “Parimi ynë, nuk lëmë askënd pas”.
Ishte natyra luftarake e Leslie, motrës më të madhe, që i lejoi ata të mbijetonin, beson gjyshja.
“Ajo zakonisht kujdesej për vëllezërit e motrat e saj kur nëna e tyre ishte në punë. U dha të hanin miell dhe fruta të shkurreve”.
Sipas Organizatës Kombëtare të Popujve Amerikanë të Kolumbisë (Opiac), një faktor i rëndësishëm që luajti një rol në mbijetesën e tyre është fakti që ata janë indigjenë, është kjo lidhje shumë e veçantë me natyrën që i përcakton.
“Mbijetesa e fëmijëve është një dëshmi e njohurive dhe marrëdhënieve që njerëzit indigjenë ruajnë me natyrën, një lidhje që mësohet që nga koha kur ata janë në barkun e nënës së tyre,” shkroi Opiac në një deklaratë.
