Drejtësia italiane ka dhënë 120 vite gjithsej për dy bandat që nisën luftën brenda mafiat shqiptare në Romë. Konkretisht, bëhet 18 vjet për Elvis Demçen dhe 16 për rivalin e tij Ermal Arapaj. Shumica e kërkesave të prokurorëve Mario Palazzi dhe Francesco Cascini janë pranuar, 12 persona të tjerë u dënuan me dënime që varionin nga minimumi 4 vjet e 6 muaj deri në maksimum 9 vjet e 8 muaj. Dy të pandehur janë shpallur të pafajshëm.
Në qendër të konfliktit për kontrollin e trafikut të drogës që kishte pushtuar Romën nga Castelli Romani, deri në lidhjen e aleancës me bandën e Fabrizio Piscitelli Diabolik në Ponte Milvio.
Por kush janë Elvis Demçe dhe Ermal Arapi?
“Dikush, në fund, e mori Romën.” Ose, të paktën, u afrua shumë. Shqiptarët e brezit të dytë. Të rritur nën hijen e familjeve kriminale historike që ndanë kryeqytetin, ata janë të egër, të armatosur deri në dhëmbë.
Ata nuk pushuan së qeni të uritur për pushtet. Kanë filluar t’i ngjitin shkallët që të çojnë “në qiell” si shitës droge në trotuare. Koha ka shpaguar gjithçka. Sot ata janë bashkëbiseduesit e privilegjuar të familjeve ‘Ndrangheta’ në Romë, ndërfaqja e respektit për “aristokracinë kriminale të vendit”. Ata nuk respektojnë asnjë rregull, por e dinë atë themelorin, të memorizuar në kompaninë mëmë ku janë rritur, klani Sienez: kush bën çmimin e drogës në Romë, qeveris tregun.
Dhe kushdo që qeveris tregun komandon. Ata ia kanë dalë. Falë marrëdhënieve të vendosura me “Kartelin e Gjirit” në Kolumbi, falë paktit me ushtrinë marokene që lehtësojnë kanalet e furnizimit me hashash, falë disa agjentëve të mirë në Ekuador.
Ata arritën të kishin shumë gjëra dhe me një çmim konkurrues. Ata kanë arritur të sigurohen që ata që nuk janë me ta të shmangin veten. Një peshkaqen i vjetër si Massimo Carminati e kishte kuptuar tashmë këtë në 2013. “Ata janë të shëmtuara të fortë”, kishte thënë ai në një nga intervistat e tij të përgjuara në hetimin e kapitalit mafioz. Mes të tjerash thuhet: ” janë fëmijë të
shqiptarëve që kanë punuar këtu dhe prandaj e dinë mirë gjuhën, e njohin mirë territorin. Dhe pastaj në krahasim me nëntokën romake ata janë të këqij, domethënë nuk i qiten askujt”.
Arbeni, mbreti i parë
Nëse bashkojmë punën e viteve të fundit të Drejtorisë së Rrethit Antimafia të Prokurorisë Publike të Romës, gjejmë një nismë të kësaj historie.
E bashkë me të edhe tre emra të përsëritur: Arben Zogu, Dorian Petoku dhe Elvis Demçe. Dhe pikërisht me Arbenin duhet të fillojmë.
E quajnë “Riccardino”, ai tashmë ka grumbulluar një pasuri me drogë dhe lojërat e fatit. Madje ai ka zhvilluar një farë aftësie diplomatike në vendosjen e marrëdhënieve të forta me familjet e larta të krimit. Falë burgut që bëri në Avellino, ku u njoh me kalabrezin Rocco Bellocco, të klanit Rosarno.
E ka nisur nga Acilia. Aty ku – jemi në vitin 2013 – ai arriti të bënte turneun e tij diskret me ndihmën e vëllezërve Guarnera dhe të tjerë shqiptarë, duke ripropozuar formatin dhe rutinën e grupit Camorra që deri pak kohë më parë drejtohej nga Mario Iovine, i klani i Casalesi. Arbeni bën biznes me të gjithë. Nga Fasciani te Sienezët, nga Carminati në ‘Ndrangheta. Kalabrezët janë numër një – shpjegoi ai gjatë një interviste në burg – ata më ftojnë për darkë çdo mbrëmje”. Dhe në atë 2013 – vënë në dukje ata që e hetojnë – banda e tij “mund të mbështetet në marrëdhëniet e datuara me subjekte që i përkasin Banda della Magliana, si të mirënjohurit Luciano Crialesi dhe Renato Santachiara”. Mbi të gjitha, banda ka “krijuar marrëdhënie bashkëjetese me anëtarët e klanit Fasciani të Ostias,
2013 është viti në të cilin karabinierët ndjekin dhe dëgjojnë si hije Massimo Carminati. Ai e fotografon në përqafim me Arben Zogun, i cili ndërkohë ka hyrë plotësisht në krye të “baterisë Ponte Milvio”, po i njëjti bandë që drejtohet nga shefi historik ultras i “Irriducibili” të Lacios që do të vritej në gusht 2019 në Parco degli Acquedotti: Fabrizio “Diabolik” Piscitelli. Edhe Guardia di Finanza e vëren Arbenin. Është viti 2015 dhe djali është bërë i madh, siç shënon Komanda Krahinor në një raport të korrikut: “Është regjistruar ngritja e papritur dhe domethënëse e vetë Zogut brenda nëntokës romake, në kushte reciprociteti, gene kriminale.
Por jo e fundit. Sepse kush do t’i duhet ta pasojë, tashmë në vitin 2015, sillet rreth tij si engjëjt mbrojtës: Dorian Petoku dhe Elvis Demçe.
