Tetë vite e gjysmë pasi Vladimir Putin shpalli aneksimin e Krimesë, ai mblodhi elitat e Rusisë të Kremlinit për një ceremoni tjetër, këtë herë duke aneksuar edhe katër rajone të tjera ukrainase.
Formalitetet e aneksimit u paraprinë nga një fjalim ku Putin u shfaq i zemëruar. Ai kritikoi Perëndimin për një sërë ‘mëkatesh’, duke filluar nga destabilizimi i Rusisë në shekullin e 17-të.
Ai gjithashtu përsëriti kërcënimin e tij për të përdorur armë bërthamore, duke pretenduar se SHBA kishte “krijuar një precedent” për përdorimin e forcës bërthamore në 1945.
Fjalimi i së premtes ka të ngjarë të vendosë në tjetër moment historik në qeverisjen e gjatë të Putinit mbi Rusinë. Dhe ndërsa ishte e njëjta sallë, e njëjta turmë dhe i njëjti mesazh si në rastin e aneksimit të Krimesë në mars 2014, konteksti është shumë i ndryshëm.
Këtë herë, situatat e brendshme dhe ndërkombëtare janë shumë më pak të favorshme për Putinin. Në Rusi, ka nisur një lëvizje jopopullore mobilizimi, duke bërë që qindra mijëra rusë të përpiqen të largohen nga vendi.
Aneksimi i pjesëve të Ukrainës nga Putini është një moment kritik për botën
Që nga shkurti, lideri rus është bërë një i ‘dëbuar ndërkombëtar’, me liderët joperëndimorë që “qortojnë” agresionin e tij në Ukrainë.
Në vitin 2014, ai kritikoi hipokrizinë e politikanëve perëndimorë që “diçka e quajnë të bardhë sot dhe të zezë nesër”.
Ndërkohë, sot ai u tregua edhe më i ashpër.
“Ata nuk duan që ne të jemi të lirë, ata duan që ne të jemi koloni; ata nuk duan partneritet të barabartë, duan të na vjedhin. Misioni i Rusisë ishte të “mbronte fëmijët tanë nga eksperimentet monstruoze të krijuara për të shkatërruar vetëdijen dhe shpirtrat e tyre”, tha ai.
Putini u shmang nga denoncimi i “totalitarizmit dhe despotizmit” të perëndimit, në sjelljen e plaçkitjes historike të Indisë, bombardimit të Dresdenit në fund të Luftës së Dytë Botërore dhe “shumë gjini” në modë në perëndim.
Andrei Kolesnikov, nga Carnegie Endowment for International Peace, shkroi në Twitter: “Fjalimi i Putinit është një grup klishe konspirative të pabesueshme analfabete që 30 vjet më parë mund të lexoheshin në gazetat margjinale kombëtare-patriotike. Tani është bërë politika e ish-superfuqisë, e cila as në kohën e liderëve sovjetikë nuk mund ta përballonte një diskurs të tillë”.
Për Ukrainën, Putin tha se Rusia ishte “gati për negociata”, por menjëherë pasoi me një këmbëngulje që territoret e aneksuara do të ishin pjesë e Rusisë “përgjithmonë” dhe nuk mund të ishin pjesë e asnjë bisedimi.
Ukraina ka thënë tashmë se do të injorojë aneksimet dhe do të vazhdojë fushatën e saj ushtarake për të rimarrë territorin. Kievi beson se çdo “armëpushim” thjesht do t’i jepte Rusisë kohë për t’u rigrupuar përpara një sulmi të rinovuar.
Kërcënimi bërthamor
Në fjalimin e tij të marsit 2014, Putin në mënyrë eksplicite përjashtoi mundësinë e kapjes së më shumë territoreve: “Mos u besoni atyre që përpiqen t’ju frikësojnë me Rusinë dhe që bërtasin se rajone të tjera do të pasojnë pas Krimesë… Ne nuk kemi nevojë për këtë.”
Por ndërsa në vitin 2014 Rusia sapo kishte kryer një operacion të shpejtë dhe të fshehtë ushtarak për të kapur Krimenë, këtë herë gjërat janë shumë më pak të qarta. Luftimet vazhdojnë në dhe rreth katër rajone që Rusia pretendon, duke nxitur urdhrin e mobilizimit.
Fjalimi i Putinit la pa përgjigje pothuajse të gjitha pyetjet kryesore rreth asaj që mund të ndodhë më pas.
Zëdhënësi i tij, Dmitry Peskov, nuk mund të thoshte të premten në mëngjes nëse Rusia po pretendonte të gjitha rajonet Zaporizhzhia dhe Kherson, ose vetëm pjesët e tyre që ajo tashmë i kontrollon, duke premtuar se do ta “sqarojë” këtë më vonë.
Shumë në elitën politike ruse janë të tronditur nga ngjarjet e muajve të fundit, edhe nëse nuk i kanë bërë publike kritikat e tyre.
“Askush nuk e di se çfarë do të ndodhë më pas, është e qartë se nuk ka një strategji të madhe. Nëse një gjë nuk funksionon, ne do të provojmë diçka tjetër dhe askush nuk e di se ku do të çojë. Vendimet merren në kokën e një njeriu,” tha një burim nga Moska.
