Mordecai
Kriza e shoqërisë sonë vjen se njerëzit përsëritin gabimet.
Ata i përsëritin pa ndalim të tyret dhe gabimet e të tjerëve.
I kanë vuajtur pasojat një herë, por nuk tremben prej tyre.
E dinë mirë fort se i njëjti gabim iu sjell të njëjtin dëmtim.
Megjithatë e përsëritin pa ngurrim dhe pa vrarje ndërgjegje.
Ndjekin të njëjtën rrugë të gabuar me vetëdije apo pa të.
Thonë të njëjtën fjalë të gabuar përherë pa e menduar.
Kryejnë po të njëjtat shkelje ligjore përherë pa dyshuar.
Bëjnë prapë e prapë të njëjtat krime pa iu dridhur fare duart.
Shumica janë recidivë të pandreqshëm nga asnjë mjeshtër.
Gati një popull i tërë recidiv e vetëshkatërrues në shekuj.
Fatalistë pa shërim ia hapin vetes shpesh plagë pa mjekim.
E vetmja urtësi e jona është riciklimi i përsëritësit më të zotë.
Mësimi nga gabimi gati nuk ekziston për shumë prej nesh.
Urtësia për ta arritur këtë nuk po kalon përmes përulësisë.
Ky është i vetmi shpjegim për aq shumë pasoja pa kuptim.
Kryeneçët na udhëheqin masivisht drejt theqafjes sizifiane.
Sedërlinjtë urdhërojnë goditjen me kokë mbi të njëjtin mur.
Udhëtarët buzagazë nuk e provojnë t’i ndërrojnë timonierët.
Gabimet vijnë vetiu rrotull në rreth vicioz si litari në çikrik.
Mbledhin gjymtyrë, tru e trupa bosh e pa shpresë askund.
Mëkatet e gjynahet përsëriten me sigurinë e çeljes së agimit.
Të parët i shtyjnë të tjerët nëpër të njëjtat shtigje dredhake.
Të tjerët i çojnë pasuesit nëpër të njëjtat rrugica të pista.
Pasuesit i hedhin nënfishat nëpër të njëjtat pellgje balte.
Pasi të gjithë i baltosin të gjithë, rinisin të gjithë prej fillimit.
Ndërsa yjet rrinë e vështrojnë nënshtrimin ndaj destinatës.
Viktima e robër të saj nuk mësojnë dot nga vragat dhe gungat.
Plagët tona nuk kanë gojë; ato veç thellohen dhe trashëgohen.
